Absurdistisch theater: niet mijn voorliefde......
De
“Studio”-zaal vormt als het ware een “onderafdeling” van het grotere
Schouwburg-complex dat ook vanavond een flink publiek zal trekken.
In de foyer, een sfeervolle ruimte in de vorm van een halve maan,
ondersteund door antracietgrijze pilaren, wachten vanavond enkele
echtparen op wat de avond zal brengen.....
Voor de
meer buitenissige voorstellingen werft men doorgaans toch een
kleiner publiek. Men moet het absurdistische theater kunnen
begrijpen en voor sommigen, opgevoed in een westerse,
rationalistische traditie, is begrip hiervoor misschien moeilijk.
Wat men gepresenteerd krijgt, lijkt mij dan ook afkomstig uit een
krankzinnige koortsdroom, maar misschien is dit alles bestemd voor
hoger begaafden....
Ik
prefereer niettemin de sereniteit en emotionaliteit van andere, meer
traditionele componisten en theatermakers......
Eenzaamheid (vervolg)
Dag aan
dag observeer ik de lange stoet, de triomfantelijke optocht van
auto's op de snelweg naast mijn huis, gezeten aan mijn met nerven
doorgroefde oude bureau, aan mijn venster. In de avond volgen de
koplampen elkaar snel op, in een nooit eindigende sequentie.
De
eenzaamheid regeert, maar sinds kort is er meer reuring in het
appartementencomplex. Door de fragiele plafonds heen is het geluid
hoorbaar van krachtige drilboren en hamers. Eén van de kleine, haast
bouwvallig te noemen flatjes wordt gerenoveerd. De voormalige
bewoner heb ik nog ooit gesproken in het trapportaal. Hij ging
onopgemerkt zijn stille, geruisloze gangen, jaar aan jaar, dag aan
dag. En zo sprak ik ook mijn bovenbuurvrouw die anoniem, als een
schim, als een vreemde naast de man heeft gewoond. Zij nam
onbeschaamd het “d-woord” in de mond: “Hij is misschien dood”
verklaarde ze in haar grenzeloze onwetendheid, hardheid en
onverschilligheid.
Een
nieuwe lente zal een nieuwe huurder verwelkomen.....
Herinnering aan Carnaval 2020 in Tilburg
Het was
Carnaval in de stad en bitter koud en ik signaleerde verschillende
personen met de groen/oranje sjaal, een echtpaar met kleurige hoeden
op in de bus, dat zelfs een zilverkleurige trompet met zich meedroeg
en ook zag ik her en der anders gekostumeerden in vaak originele
kledij,,,,
Zelf
droeg ik mijn “Russische” bontmuts, die zeker niet voor “zotskap”
aangezien wordt, maar die vaak veel commentaar oproept....
Aangekomen bij “Portagora” trof ik een meneer die mij meende te
herkennen en die zelfs bretels in de kleuren groen en oranje had
aangeschaft en ik liet niet na op te merken dat het
“carnavalsbretels” waren.....
Maar
gelukkig kon ik mij, thuisgekomen, weer omringen met warmte en de
gebeurtenissen van de dag te boek stellen.....
Een gezellige avond in de
Wilgenstraat?
De taxichauffeur die mij
kwam halen moest onvermijdelijk weer in gesprek gaan, in
overeenstemming met wat nu eenmaal de onbegrijpelijke modus vivendi
dan wel de cultuur of de mores is bij de Deeltaxi. Door de avond
bracht hij mij naar mijn Turkse vrienden Ali en Sultan, mijn trouwe
kappers die domicilie houden vlakbij het gebouw van het lyceum en
het oude kerkhof. Een neonlicht verwelkomde en begroette mij al en
ook binnen in de zaak heerste een aangename sfeer door het kleurige
neonlicht.
Bij Ali en Sultan is er
altijd koffie en ook mag je altijd gebruikmaken van de massagestoel.
Ali spreekt alle jongens en mannen aan met de eretitel “jongeman” en
hij zet onvervaard de tondeuse op hun schedels. Sultan weet van mijn
inderdaad nog wel florissante haardos nog veel te maken maar beperkt
zich meestal tot de als zinloos te omschrijven frasen: “Mooi haar!,
Gezond haar!”
Twee grijswitte boxershorts
en twee witte T-shirts voor een vriend....
Het is op zaterdagmiddag
wel wat drukker in de winkelgalerij aan de Westermarkt en ook bij
“Zeeman” snuffelen meerdere personen rond en zij bekijken
belangstellend de collectie. Een vriend had gevraagd om twee
boxershorts en die vis ik uit de bakken, maar ik besluit maar geen
zwarte T-shirts aan te schaffen. “Dat lijkt me zo macaber op de
operatietafel” grap ik tegen een verkoopster, maar ze is
klaarblijkelijk niet erg cynisch gestemd. Ik begeef me naar het
ziekenhuis waar ik de vriend aantref, stilletjes in een hoek van
zijn ziekenkamer. In weke, kwetsbare regionen van zijn kaak heeft
zich een brutale indringer genesteld. Enkele vrolijke, kleurrijke
ballonnen aan de verre, grijze hemel die zich vertonen boven het
herfstachtige panorama, lijken het onheilspellende van de situatie
te verzachten en een merkwaardige tegenstelling tussen vrolijkheid
en leed op te roepen. Later op de avond vervoer ik de lichte vracht
van het lichaam van mijn vriend in de rolstoel naar het restaurant
van het ziekenhuis. De “Minty-Morocco”-thee die we drinken
verspreidt een zacht, aangenaam aroma......
