CuBra


 

CUBRA HOME

 

Inhoud Broeckx

 

Ineke Broeckx Archief verhalen 2004-2019

 

Ineke Broeckx Poëzie

 

 

Ineke Broeckx
 

Korte verhalen - 23-01- 2020


Een laatste thuis in de wereld?

In het Museum

“Amazing Grace”

Sneeuwwitte, ruisende onderrokken en wervelende dans.....

Kerst in Tilburg Noord


 

Een laatste thuis in de wereld?

 

Na een lange reis door de dorpen, langs de onheilspellende bebouwing, overspoeld door een zwak en bleek januarilicht, ben ik weer gearriveerd in het huis dat ik mijn laatste thuis in de wereld mag noemen, waar het vooroorlogse, statige en solide meubilair op me wacht, waar de staande klok uit negentienhonderdtien de uren wegslaat en waar ZIJ is, mijn laatste moeder, mijn plaatsvervangende moeder van negentig jaar; nu ik al sinds lang wees ben, wees ben geworden na het afscheid van de allerliefsten. Rauw en uitzinnig verdriet overvalt me als ik denk aan het naderende uur van het afscheid, al te bedreigend, al te dichtbij. Toch moet ik de terugreis aanvaarden. De dood strekt haar begerige klauwen uit; het niets en de toekomst loeren op mij.....

 

 

In het Museum

 

De imposante voorgevel van het Nederlands Textielmuseum rijst hoog op aan de Goirkestraat. De fabrikantenvilla's die haar omringen baden in het licht van een laat winterzonnetje. In het restaurant is het druk. Jonge, sierlijke meiden in de bloei van hun jeugd serveren de drankjes en versnaperingen en het lijkt wel of steeds meer oudere dames; de middelbare leeftijd allang gepasseerd, belangstelling hebben voor de cultuur die hier geboden wordt. Ik signaleer ze in ieder geval vaak, in het Openbaar Vervoer, twee aan twee, vergrijsd en verrimpeld, op weg naar de Musea. Zij zijn als het ware “culturele dames” geworden...  Maar zelf ben ik hier ook met mijn vriendin van lange jaren en we beschouwen in het restaurant een kunstzinnig vervaardigde guirlande van een soort crêpepapier, met een lange steel, een soort papieren bloem in bonte kleuren, die reikt tot aan het plafond. In een wand met antracietkleurige vilten bekleding bevinden zich vele Led-lampjes die wisselen van kleur en waarvan de functie en het doel mij ontgaan. We bekijken later samen de artefacten van de moderne textielkunst,  vreemd en demonisch aandoend voor mij maar voor vele anderen belangwekkend en interessant. De mechanische weefmachines kunnen mij echter wel ontroeren; computergestuurd; pronkstukken van de textielnijverheid die zo lang zo dominant is geweest in mijn geboortestad; producten en triomfen van het zo veelomvattende menselijke vernuft. Ijverig en gedreven produceren zij de zo fraaie en kunstzinnige weefsels van de kleden en lopers, die eveneens zo fraai en sierlijk dienen om tafels te bedekken.....

 

 

Kerst in Tilburg Noord

 

De Montfortkerk in Tilburg Noord heeft volgens sommigen wel iets weg van een bioscoop en zij ligt verscholen tussen de straten en de overige bebouwing. Al vijfenveertig jaar vindt daar met Kerstmis een Kerst-in plaats. In die tijd heeft de wijk veel blijdschap, maar ook veel treurnis gezien.In de regenachtige winter van het jaar 2019 vond ik mijn weg naar de kerk waarin gezellig gegroepeerde tafels en stoelen stonden opgesteld voor de gasten van de Kerst-in. Niets leek me veranderd te zijn sinds mijn vorige bezoek (het grote orgel aan de wand, de houtsneden en de ouderwetse Kerststal begroetten mij als het ware). En ook de gebruikelijke gasten waren komen opdagen, onder wie twee oudere dames, mijn vroegere vriendinnen. Allen glimlachten breed om de feestelijke gelegenheid, het Kerstfeest, de vreugdevolle viering van de geboorte van Jezus Christus; voorwaar een reden om te glimlachen. Een oubollig, mallotig heerschap met “Engelse” hoge hoed bespeelde een soort mobiele, opgesierde piano waarop hij traditionele Kerstliederen ten gehore bracht en een nog jonge man bracht voor het publiek magische goocheltrucs, geassisteerd door een lieflijk, verlegen jong meisje.Ook mijn ex-collega's van de Wijkraad, van wie ik om mij onduidelijke redenen afscheid heb moeten nemen, waren present en begroetten mij. Zo kwam de middag ten einde en door de grauwe straten vond ik weer mijn weg huiswaarts......

 

 

Sneeuwwitte, ruisende onderrokken en wervelende dans.....

 

Men kent elkaar in Oisterwijk en men is die middag bijeengekomen in cultuurtempel “De Tiliander” voor  een concert, gegeven door een orkest van senioren. De heren dragen geklede colberts en de dames lijken zo weggelopen uit een modezaak. Het gezelschap waarmee wij gearriveerd zijn bestaat onder anderen uit een meneer met een mallotige ruiten pet en uit een dame met een door rimpels diep doorgroefd gezicht, als oud, gebarsten porselein.

Het repertoire van vanmiddag zal bestaan uit een aantal populaire Franse chansons. Jammer is dat dat ene lied ontbreekt; het haast onheilspellende en verontrustende chanson, getiteld: “Je suis malade” over het hardnekkige liefdesverdriet dat de desbetreffende chansonnier vertolkt; maar dit zou de vrolijke sfeer in de zaal niet ten goede komen.....

Als een illustratie bij de muziek worden op een groot, panoramisch scherm op de achtergrond portretten getoond van Edith Piaf en Charles Aznavour. Tevens ziet men een collage van filmische beelden van de Franse hoofdstad en zijn we getuige van de wervelende dans van de dames van de “Moulin Rouge” met de witte, kanten onderrokken, die razendsnel opgevangen worden door de elegante, gekostumeerde heren.....

 

 

“Amazing Grace”

 

Bioscoop “CineCitta” is al een eeuw gevestigd aan de Willem II straat te Tilburg. Bij ons recente bezoek brandde een laaiend vuur in een vuurkorf die opgesteld was naast de kassa en we werden verwezen naar “Ruimte X” die ons tot dan toe nog onbekend was en waar – zoals bleek – luie ligstoelen staan om heerlijk in achterover te leunen, maar de leuning bleek wel wat hard, zodat mijn beste vriendin mijn jas bij wijze van kussen zorgzaam en liefdevol achter mijn rug drapeerde. Onze film zou gaan over Aretha Franklin en stammen uit 1972. We zouden Aretha – welbekend van vele popsongs zoals “Respect” vandaag aanschouwen in haar rol van gospelzangeres die zij met verve en passie vervulde. Gepassioneerd waren ook haar toehoorders en hun bijval was uitbundig; hun gevoelens laaiden hoog op en hun religie zette hen in vuur en vlam. Vader Franklin – dominee – betuigde zijn toewijding en trots voor zijn geliefde dochter. Maar toch waren Aretha's popsongs – souvenir uit mijn jeugd – mij meer dierbaar en deze zou ik hebben geprefereerd, maar ondanks alles was onze middag welbesteed en onvergetelijk......

 


Ineke Broeckx (27-6-1953) erfde haar taalgevoeligheid van beide ouders, maar ook haar oma had de eerste zes levensjaren een grote invloed op Ineke's 'taalopvoeding'. Toen ze op het 4e gymnasium zat noemden leraren en medeleerlingen haar 'de neerlandicus' van de klas'. Vooral haar leraar Nederlands, de heer Franssen, stimuleerde haar iets te doen met deze gave; zijn motto was: 'als je wilt schrijven, gewoon schrijven, al hou je maar een dagboek bij'. En dat heeft Ineke tot op heden gedaan. Haar dagboeken worden nog steeds dagelijks aangevuld. Na anderhalf jaar psychologie gestudeerd te hebben en een jaar pedagogische academie heeft ze acht jaar lang cultuurwetenschappen gevolgd aan de Open Universiteit en ook een cursus 'Tekst en effect'.

Schrijven is Ineke's hartstocht gebleven. Sinds vele jaren schrijft ze op CuBra, heeft ze gepubliceerd in het letterkundig tijdschrift Leydraden en schrijft ze sinds 1989 in diverse wijkkranten, een goede leerschool voor het schrijven over zeer diverse onderwerpen.

Ze werkt met veel plezier voor CuBra. Haar invallen en observaties noteert ze in haar 'ideeënmap', een lijvig geheel dat ze openslaat als ze aan het schrijven gaat. Haar interessegebied in haar stukjes ligt voornamelijk bij 'de tragiek van mensen'. Die tragiek is ze in haar leven vaak tegengekomen en observeerde ze van kinds af aan al bij haar ouders die een niet zo prettig leven gehad hebben. Zij probeert in haar stukjes door middel van trefzeker formuleren de subtiliteiten in menselijke verhoudingen in gevoel en handelen vast te leggen. Dat formuleren is de jus van het schrijven, aldus Ineke. En af en toe wat cynisme zet alles op de juiste plaats en in de juiste verhoudingen.

Haar wens in het schrijven is om ooit een soort van biografie van een ouder iemand te schrijven aan de hand van gesprekken en interviews.