PRINT DEZE PAGINA

Het Woordenboek van de Tilburgse Taal wordt mede mogelijk gemaakt door

Bijlage

hèrmenie - harmonie

► Hèrmenie - hèrremenie

Een gedicht van H.A. Sterneberg S.J.  - uit een niet uitgegeven manuscript. Het onderstaande gedicht werd voor het eerst gepubliceerd in het tijdschrift Brabants, nr. 4. Michel de Koning publiceerde in hetzelfde nummer een biografische schets van Sterneberg:

'Daar [in Oosterhout] is hij (...) geboren op 14 juni 1883 als Hugo Antonius Sterneberg, vierde kind van Gustaf Adolph Carl Sterneberg en Anna Maria Theresia de Bondt. Zijn vader, geboren te Amsterdam, was leerlooier; zijn moeder stamde uit een vooraanstaande Tilburgse familie: haar vader was koopman en gemeenteraadslid. Belangrijk gegeven is echter dat de familie Sterneberg rond 1886 naar Tilburg is verhuisd. Daar worden nog vier kinderen Sterneberg geboren. De moeder van de latere dichter sterft al in 1893 en ook zijn vader verliest hij op jonge leeftijd, namelijk in 1899. Dan is hij al bezig met zijn gymnasiumopleiding aan het Sint-Willebrorduscollege van de jezuïeten te Katwijk, waar hij tussen 1896 en 1903 verbleef. Na zijn noviciaat in Grave, zijn studie filosofie te Oudenbosch en de afsluitende opleiding aan het Canisianum te Maastricht, volgt in 1916 zijn priesterwijding. Normaal gesproken zou hij vanuit Maastricht naar de missie in Nederlands-Indië zijn vertrokken, maar wegens oorlogsomstandigheden vertrekt Sterneberg pas in 1919. Hij is daarvoor enige tijd aalmoezenier geweest onder Belgische vluchtelingen. Na een verblijf van 20 jaar keert hij naar Nederland terug en wordt kapelaan te Rotterdam, daar sterft hij op 2 april 1956.'

De gedichten die hij in Nederlands-Indië schreef werden gepubliceerd in de bundel ''n Busselke Braobaansch' (Batavia 1932). Deze bundel is daarmee de oudste gedichtenbundel in een Brabants dialect. De Koning stelt vast dat Sterneberg in het boek een soort van veredeld dialect hanteert (zoals later ook Piet Heerkens zou doen) maar dat in het nagelaten manuscript de Tilburgse invloed veel sterker aanwezig is.

[ES]

De heiremenie

Daor djingelt en tingelt en klingelt verdrie,

mee hoemelgeboemel de durpsheirmenie!

De huizen gaon open en alles lopt uit.

Aaw Miemui vergit zelfs den kraamp in d'r kuit.

Wa blikkert en flikkert en schittert toch schoon

de peirdensteirtwuivende schellekesboom.

Hi drilt up de maot en olkaantig bezond,

zo twinklen lek starr' z'n bedollikes rond.

De trommel die rommelt en roffelt, hoezee!

Ik vuul 'n gedrinsel er van deur m'n lee.

Wa slaot die tamboer d'r wir levend up los.

Ge vindt ginnen aander, die beteren kos.

Hel klettert en tettert en schettert 't piston.

Hè, det ik toch ook, zóó meziek speulen kon.

En 't dwerrelt en werrelt van fluit, klarinet,

van meziek, van meziek in 'n zonneballet.

Plots hoemt er en doemt er en boemt er den doef.

Da daovert me deur van m'n klak toe m'n kloef.

Dan laacht en dan schreuwt hil 't kaojongesgebroed

da maotstappend trekt mee den blaozenden stoet.

En daor hommelt en grommelt en brommelt deurheen

dieën vent mee z'n zwaor bommerdom um h'm heen.

't Is alles meziek, wet ik heur, wet ik zie.

't Is praachtig, 't is praachtig zo'n durpsheirmenie!

En jaogde en plaogde en vraogde zo'n blaog

wet is er te doen in deuz durpke vandaog?

Dan kikt hi oe aon van 'is 't jou onbekend?'

't Is ommers vandaog d'ursten daag van de Lent.

Uit: 'n Nuuw haffelke (manuscript), z.j.