Oopaas
pèpke
Hij
zaat lörkend on z’n pèpke,
bij
et kribke van pepier,
Èn
zaag det daglicht,
hil
gestaog ,verdween van hier.
Hij
dòcht , òn zen zeuve kènder,
Waor
gin man van was gewist.
Zon
ze’m hillemol vergeete????
Kerst
was vur hullie toch ôk un fist!!
Hij
dòcht on z’n vèèf kenèntjes,
Dietie
zelluf heej opgefòkt
En
z’n vrouwke daogs tevêûre,
meej
veul zörrug hà klòrgemòkt .
Hij
ziese wir ammol vur’t kribke staon,
’t
prikkelt èfkes in z’n ôôge,
jao
hij’s èfkes ongedaon.
Mar
daander week ist nuuwjaor,
Dan
zulle ze der toch wel zèèn,
Om
un goej nuuw jaor te wènse,
Ôk
al isser gin kenèèn.
Naa
zulle ze zeeker toch wel koome,
Dè
doen ze immers èllek jaor,
Vur
ieder klèènkèènd leej int schöfke,
Dan
al lang un kwartje klaor.
Z’n
ôôge begiene al te glaanze,
Hij
genieter naaw al van,
En
begient te knikkebolle,
Drôômend
van ’t hêele span.
De
kènder van z’n zoons en dòchters,
Zietie
in ’n lange rij,
Êen
vur êen d’r kwartjes haole,
Hij’s
gelukkig, intèns blij.
Zôo
vèntem de zuster smèèreges,
Meej
z’n pèpke in z’n haand,
De
kwartjes ligge nog in’t schöfke,
Oopaas
pèèp is opgebraand.
Winter 2002 - 2003