Zeer koud begin van de nieuwe maand. De vijver bij school lijdt al. 's Middags is het veel zachter en zonnig; heerlijk open weer. Op de thuisweg zit er een fraai glanzende ekster langs het fietspad die een beetje reutelend in zichzelf praat. Ik heb zoiets nog nooit gehoord...

è'k òn de winter denk,

dan wil ik wir gòn skòtse,

op ven en wittering,

ons bevrorre wòtterplòtse,

vol wit en skittering...

è'k òn de winter denk,

dan rùik ik lèkker dinger:

balkenbrij tege de kaauw,

de vorse worst die hing 'r

te reuken in de skaauw...

è'k òn de winter denk,

dan heur ik nog 't zinge;

de naachtmis, oo zò lang,

mi sneuw en tintelinge

kwaam't slibbere in zwang...

è'k òn de winter denk,

dan zie'k ze bij ons kaarte,

ok van 't aauw in 't neij,

de post brocht neijaorskaarte,

'zalig' dè hurden 'rbij...

't Is heel zoer, de wend is schaow,

de haand doen zeer, ze worre blaow.

De winter hi z'n weer...

De locht is graow, de sneuw velt neer,

't weer wordt raow, 't ijs is nog te teer.

Mar de winter hi z'n weer...

De zon zakt eer, 't licht wordt flaow,

't vriest vort meer, 't wintert traow.

De winter hi z'n weer...

Vruger hadde in 't Wèpes (Wijbosch) veul bosse. Dè is nou nog wèl, mar vruger waar door nog meer hout. Ons moeder kwaam daor vandòn. In ‘t Wèpes dinne ze in de winter veugelkes vange mee 'n lijmstùkske. Daor kùmt ok 't gezegde vandòn: 'Kek ùit, want d'n dieje die lijmt oew ès ie kan.'

In de winter waar dè iets wor ze probeerde wè mee te verdiene. Ons moeder docht daor 't heure af. Toen ik 's 'ne kir ging visse, zin ze: 'Die sommers visse en swinters vinke, daor zal 't spèk in de skaauw noit stinke!'

(Toon v.d. Heijden, Heeswijk-Dinther.)

D'r waar 's 'n durske in Dinther,

dè zoo tegen 't èind van de winter

wèl wir 's wó vrije,

ze riep dan mi tije:

'Hee, gapers, wie van ùllie begint 'r?'

  Cor Swanenberg, 1995

De winter, wonderlijken ted;

't wit makte de wirreld wijer.

Op kaauw zèil knielend vur oew bed,

sneuw en ijs makte-n-oe toen blijer.

Op de geut, in 'n zwarte pan

ston d'n balkembrij te braoie.

'n Toffel vol vur zoveul man,

mi zult, gerukte worst en kaoie.

De winter, wonderlijken ted,

ge makt de wirreld nou vort kouwer;

de verwèrming goewd umhog gezet,

vuulde't: ge zijt verdomd vort ouwer.

Cor Swanenberg, Berlicum, 1999.