INHOUD JONKERGOUW
HOME

BRABANTS

AUTEURS
TEKSTEN
INTERVIEWS
SPECIAAL

Print deze Pagina

HET MOSTERDMADAMMEKE

 

Vroeger bij ons thuis kwam ie al langs de deur "Het Mosterdmanneke met zijn mosterd-tonneke. Een mooi rond, lichthouten tonneke, met blinkend gepoetste messing banden eromheen. Aan de zijkant van het deksel zat een gat, waardoor een houten mosterdlepel naar buiten stak.

Het "mosterdmadammeke" zeiden onze ouders. Van vader op zoon, zo deed het verhaal de ronde, werd het geheime mosterdrecept, doorgegeven.

Waarom een man "Madam", werd genoemd, hoorde ik pas veel later.

 

Het was een erg klein manneke, zoals zijn vader ook geweest moet zijn. Zijn vraag aan de deur was steevast, hij was immers uit België afkomstig, "Mosterd, madame?" Vandaar zijnen schonen bijnaam.

Ook toen ik inmiddels zelf een gezin had, kwam hij zo om de zes weken ook bij ons aan de deur. Wij kregen als kind nooit veel mosterd. "Want," zeiden ze, "daar groei je niet van." Ook dat vertelde ik aan mijn kinderen. Mijn zoontje, ging mee naar buiten.

Hij mocht de lege jampot vasthouden die het mosterdmanneke met een houten lepel met enkele goedgemikte slagen vol mosterd mepte. "En nou maar veel mosterd eten", zei hij tegen mijn zoon.

"Nee, want daar blijf je klein van zegt ons pa!" was zijn antwoord.

"Ge moet niet alles geloven!" zei het manneke.

"En gij zelf dan?" ontglipte het mijn zoontje, zo plat als ie kon.

Daar had het mosterdmanneke niet van terug!