Met onze buren van twee deuren verder hadden we goed contact. De buurman was een oude klasgenoot uit mijn lagere schooltijd. Onze echtgenotes kregen in diezelfde periode ieder twee dochtertjes. Die van hen gingen dus met die van ons naar school en het was dus geen wonder dat ze elkaars vriendinnetjes werden.

Zo gebeurde het in de spannende Sinterklaastijd, dat ze hun schoen mochten zetten waarin ze dan ‘s morgens een chocolademuis of een stuk taaitaai vonden. Zo naderde vijf december en werden er ‘s avonds zoals vanouds Sinterklaasliedjes gezongen. Om de goed heiligman of een van zijn Pieten zijn best te laten doen, kwam de buurman mij vragen of ik "strooien" wilde terwijl zij met hun kinderen zongen. Dat beloofde ik met plezier.

Die avond vanaf een uur of zeven zouden ze aan hun eerste liedje beginnen. Hij gaf me de sleutel van zijn voordeur en een paar zwarte handschoenen met daarbij een mandje vol amandelpitten en pepernoten als strooigoed.

Met het idee dat het heerlijke avondje in aantocht was, zat ik met mijn dochters op knie naar het kinderprogramma op teevee te kijken. Het was warm en gezellig in huis. Ja zelfs zo, dat ik er de tijd bij vergat.

Plots zag ik te laat, dat het al over half-acht was. Ik schrok! Deed de zwarte handschoen aan, pakte de sleutel en spoedde me naar de buren waar het gezin zich inmiddels schor zat te zingen aan het zoveelste liedje, voor de zoveelste keer, Zie ginds komt de sto…hoomboot… Ik opende zachtjes de deur en gooide al het snoepgoed, met stevige hand naar binnen, alwaar het kletterend terechtkwam tegen de glaswand die hun huiskamer van de gang scheidde. Dat gaf zo ’n dreun! En werd allang niet meer verwacht. Men schrók! "Moeder!" En de beide meisjes krijsten. "Godverdomme!" riep de keurige boekhouder, die geen vloeken gewend was, van schrik.

Ik maakte me snel uit de voeten. De handschoen was me ontglipt. Die had ik met strooigoed en al naar binnen gegooid en waardoor die ook nog in de gang was  blijven liggen!