INHOUD JONKERGOUW
HOME

BRABANTS

AUTEURS
TEKSTEN
INTERVIEWS
SPECIAAL

Print deze Pagina

SCHONE KUNSTEN

 

Voor even gingen we op vakantie in de Belgische Leiestreek, het gebied rond Sint- Martens Latem, niet ver van Gent.

Wanneer je ziet hoeveel plaatsjes dáár bijeen liggen, dat hou je hier in Nederland niet voor mogelijk. Deurle- Kwaremont en Geraardsbergen. Maar daarmee ben je er nog niet als je alle plaatsnamen zou willen noemen. Oudenaarde, Kluisbergen, Berchem, Ronse, Ruien, Nukerke, Marielouise, Elsegem, Wortegem, Petegem, Volkegem, en hier en daar en nog –eens- Wattte-gem. Zo ongelofelijk en onvoorstelbaar is het hoeveel plaatsen er in luttele kilometers van elkaar je daar, kunt tegenkomen.

 

Maar het is er een goed land, daar zijn we achter gekomen. In Sint- Martens Latem zijn er musea en galerieën te over! Allemaal bezitten ze werken van hun bekende meesters zoals Permeke, Gustav de Smet, Leon de Smet, Gustav van de Woestijne en niet te vergeten "hun "Valerius de Saedeleer!"

 

We gingen er heen om op een middag een beetje uit de zon te blijven. Mijn vrouw ging onder het dak van een boerderij zitten lezen. Ikzelf, pakte mijn schildergerei en zette een landschap op. Het is daar schitterend en stil van eenvoud. Je hoeft daar niet eerst links en dan rechts te kijken om over te steken. En in tegenstelling tot hier, zie je daar wél een kip op straat. Op de smalle weggetjes, die tussen de dorpen doorlopen was het stil, kwamen we niemand tegen.

 

Het was er op die bewuste middag zo’n dertig graden. De zon stond hoog en ik keek naar het landschap diep daar beneden met aan de einder het zilver, daar waar de heuvels en de lucht elkaar raakten. Het was er zo warm, dat lucht ervan trilde…Er blafte zelfs geen hond. Het enige wat de stilte even doorbrak was een, zoefff… van een rits voorbijschietende renners. Met gele truien zwarte broeken en fietszadels die rechtstreeks in hun achterste leken te zitten. Want ook van wielerploegen hebben ze er in de zo rustige Leiestreek genoeg.

 

Nadat ik mijn eerste verftoetsen had gezet, mijn onderschildering klaar had, zijn we verder gegaan. Zulk warm weer geeft dorst!

We zijn dan ook wat kilometers verderop in weet-ik-wie-Waregem, bij het eerste beste stamineke gestopt. Een groezelig dorpsding, waarom we eerst wat aarzelden om er binnen te gaan.

 

Je viel er echter met de deur in huis en al meteen stonden we te kijken naar een gezelschap van mannen aan tafeltjes, en rond de tapkast, met vóór hen geplaatst, een groot schoolbord waarop met krijt, de uitslagen van duivenvluchten geschreven staan.

Aan het bruingerookte plafond bevonden zich vliegenvangers, spiraalvormig opgehangen aan emaillen lampenkap, waarop het voor de eerstvolgende vlieg een probleem zou zijn wilde ze ook nog een parkeerplaats kunnen vinden." Madam" een oude vrouw een met bont schort voor, stond achter de toog.

 

We bestelden een pintje en een glas cola en schoven voorzichtig aan bij een tafeltje iets verder achterin.

Een van de mannen richtte zich tot ons en zei: "Toeristen zeker?" "Eh…Ja.." Zei ik, daar maken ze ons hier voor uit!" "Wat komt ge dan doen?" "Een beetje schilderen als het kan". "Allee! "Zeide gij ‘ne kunsteneer?" "Allee, menier, dan zijde gij ier goed!" En terwijl hij dit zei, ging de man staan, evenals zijn maat die naast hem zat. Ze gaven ons de hand met;"Hier ziede gij ook twee kunsteneers". "Wij zijn bronsgieters".

Ik vertel hen over mijn schilderhobby en over mijn kennis van de Tilburgse kunstenaars. Als blijkt dat we gezamenlijke kennissen hebben, komen ze voorgoed los. Over hun werk en de verloren wasmethode. Ze waren niet meer te stuiten.

 

Plots was het groezelige stamineke er niet meer. Ook de andere gasten luisterden belangstellend en wezen ons de weg, naar het huis van Valerius de Saedeleer.

De schilder die in zijn tijd bij hen gewoond en geleefd had, waar het kasteel gestaan had en waar de baron leefde voor wie hij schilderde. Wat een goede, van het leven bewuste en eenvoudige mensen! Zó dicht bij huis en tegelijkertijd ook zo vér bij ons vandaan!

We moesten maar eens contact onderhouden. Graag! We wisselden adressen uit.

 

Een van hen kwam bij de Firma "Eijsbouts", de bekende klokkengieterijen in Asten. Hij zou eens langskomen. Hijzelf woonde "te Oudenaarde" zei hij. Hij is wat ons betreft ook nog en steeds welkom "te Tilburg". Een prachtige en totaal onverwachte ervaring!