Het is december, en het weer wil plots geen zomerse temperaturen meer leveren. Het is dus koud!

De mensen lopen plots weer in hun winterjassen. Het lijkt wel afgesproken.

In de supermarkt is het druk. Ook bij ‘Nettorama’ waar ik met mijn gevulde boodschappenkar in de rij sta.

Zoals wel meer voorkomt, hapert de kassa vandaag en worden we even opgehouden. Vóór me legt een oud vrouwtje, twee gebakjes, twee pakjes appelsap, Franse kaasjes en een klein stokbrood op de band.

‘U hebt zeker een feestje?’ zeg ik.

Nou en óf, zegt ze

Mijn vriendin komt, en dan moet ik toch wat in huis hebben.

Lékker! Zeg ik. Het weer zit alleen niet mee. Weet u wat ik, eigenlijk zou willen?

Zo’n vijfentwintig graden, en lekker buiten op mijn terrasje in de warme zon. Met daarbij een ijskoud pilsje!

Dan kom ik ook! Roept een jongeman met een enorme hanenkam.

‘En mag ik dan meekomen?  Vraagt een mevrouw naast hem.

‘Dan kan de hele rij wel komen’ roept een man achter me. Iedereen lacht. De kassière kijkt op, en probeert de kassa weer op gang te krijgen. Maar als ze klaar is, blijft ze enkel luisteren. Ze geniet zichtbaar van wat zich er afspeelt.

Totdat er iemand met een pak beschuit vraagt ’mag ik even passeren?’ Daarmee is de rij meteen weer bij de les.

De kassière slaat aan en gaat verder. Het oude vrouwtje kijkt om en zegt’ Als ik weer jarig ben nodig ik jullie allemaal uit!

En dan bedenk ik: ’Waarom bestaat er eigenlijk eenzaamheid?

Eén opmerking is genoeg om iemand helemaal tot leven te brengen!

Later zag ik die jongen met die hanenkam terug, en hij zwaaide.

En ik dacht meteen ’dat is die jongen uit onze kassagroep!

Willem Jonkergouw.