GRETA

Greta is 86 en woont aan het plein. Gelukkig komt daar heel veel verkeer voorbij. Ze is alleen. Ze ziet mannen, vrouwen, kinderen maar vooral pubers voorbij komen op weg naar hun school als ze voor het raam zit.

Slingerend met hun fietsen, hun zware schooltas achterop. De meisjes druk pratend en giechelend om weet ik niet wat.

Zodra ze haar ochtendboterham heeft gesmeerd zet ze een verse kop thee,en zet zich aan het raam. Ze geniet van alles en iedereen die er voorbijkomt Ook die man met zijn hond, die tegen de straatlantaarn voor haar deur, steevast zijn plas doet.

Bezoek krijgt ze nooit. Ze is wel getrouwd geweest met Gerrit die ze tot zijn dood heeft verzorgd. Bijna tien jaar geleden nam ze afscheid van hem. Kinderen hadden ze niet. Stil, hoopt ze op bezoek en fantaseert dat er iemand bij haar aanbelt.

Post krijgt ze nooit, behalve een boel reclame.

Alleen vanmorgen. Toen was het anders. De postbode stapte met een grote zwaai van zijn fiets, vlak voor haar deur, en deed een brief in de brievenbus. Eerst schrok ze verrast, maar beende dan zo vlug als ze kon naar haar brievenbus. Op de deurmat lag een brief. Ze raapte hem op. Een afzender zag ze niet.

Lieve Greta, stond erboven. Na vele jaren Canada, ben ik weer even hier en blijf zes weken. In die tijd wil ik je komen bezoeken.

Je zus Coba

Haar enige zus had ze in jaren niet gezien of gehoord. Al in 1966 was ze samen met haar man die daar een baan bij de Canadian Pacific Railway het spoor, kreeg. Ze ging terug naar het raam om Coba terug te schrijven. Ze zou best wel bij haar op bezoek mogen en komen en zeker voor een paar dagen bij haar welkom zijn, schreef ze.

Ze vouwde de brief, deed hem in een envelop. Maar het adres?

Dat vond ze niet. Ze zat weer in haar stoel en  wachtte,wachtte,wachtte…