Niets, klinkt voor mij zo buitenlands als Japan. Mogelijk komt dat omdat ze daar zo weinig op ons Europeanen, lijken. Ik weet het niet. Ze hebben zich wel gespecialiseerd in het doorkweken van allerlei zeldzame vissen en vogelsoorten. En dit laatste, weet ik al jaren.
Zo had ik vroeger een kleine voličre met een bodem van strooiturf vermengd met bosgrond, waarin veel planten stonden, zoals een enorme vlierstruik. Ik kweekte er tropische vogeltjes. Zebravinken, blauwfazantjes en tijgervinkjes hield ik er. Ik kon uren voor het gaas doorbrengen om ze te bestuderen. Een wondere wereld gaat voor je open wanneer je ze met aandacht observeert. Zebravinkjes zijn echte koloniebroeders. Ze bouwen hun nesten dan ook graag dicht bij elkaar. Het is een knus volkje. Ze zijn gauw tevreden met hun plek. Een omgekeerde bloempot die aan een spijker is opgehangen is al voldoende voor een nest. Onderling gaan ze als koppeltjes, als kleine echtpaartjes, met elkaar om. Volgens de boekjes zijn ze monogaam, blijven ze trouw aan hun partner. Toch zag ik, dat er mannetjes waren die vreemdgingen. Vrouwtjes lieten zich betreden door anderen dan het eigen mannetje. Wanneer er soms een vrouwtje doodging dat nog jongen in het nest had, werd de zorg voor die jongen door andere vrouwtjes of zelfs een keer een mannetje overgenomen. Een vorm van pleegzorg dus. Eigenlijk een voličre vol harmonie.
Maar op een dag, veranderde er wat.
Ik kocht een paar “Japanse meeuwtjes”. Het bijzondere aan deze vogeltjes is, dat ze normaal in de natuur niet voorkomen. Het is een vogelsoort die de Japanners gekweekt hebben uit kruisingen van het gestreepte Bronzemannetje, met het Spitsstaart- bronzemannetje, of het Loodbekje. Hun kleur is donkerbruin-bont lichtbruin of beige- bont, soms helemaal bruin of zwart. Wat er ook zeldzaam is aan ze? Ze zijn vruchtbaar. Iets wat bij gekweekte mutaties zo goed als nooit vóór komt. Ze zingen niet echt mooi, maar laten een vreemd zacht gefrazel horen. Een welkome bijkomstigheid is ook dat je ze kunt koppelen aan zebravinken, die dan wel onvruchtbare, nakomelingen krijgen. Vaak worden deze vogeltjes door kwekers gebruikt om ze de eitjes van andere en duurdere vogelsoorten uit te laten broeden en ze de jongen daarvan te laten grootbrengen. Japanse meeuwtjes kennen immers geen natuurlijk broedpatroon, waarbij de eitjes binnen een bepaald aantal dagen uit moeten komen. Ze doen zo maar wat. Ze leggen eitjes en gaan zitten wachten tot er iets onder hen beweegt en voeden dan de jongen op. Wat er in mijn voličre gebeurde is de moeite van het vermelden waard.
Het is zeer bijzonder om voor het eerst een paar van die donkerbonte Japanse meeuwtjes in je voličre los te laten en dan te zien wat er gebeurd. Al het andere gevogelte, maar vooral de mannetjes, gaan in verweer tegen deze vreemde en onbekende indringers. Ze worden van hun tak gejaagd, door ze in hun pootjes te pikken en zo langdurig achterna gezeten, dat ze tenslotte uitgeput, op de grond blijven zitten. Pas tegen het donker zijn ze weer terug te vinden in een schuilhoekje bovenin. De dag erna, begint de strijd dan opnieuw, maar duurt minder lang. Ze worden steeds meer met rust gelaten. De strijd neemt af. Er komen zelfs zebravinkjes naast ze zitten die met hun bekjes een vrij- en kroelpartij beginnen. Ze hebben dan wel geen rode bek zoals zij, maar verder gedragen ze zich even sociaal. Een dag later, is de rust in de voličre teruggekeerd. Ze bouwen hun nest en laten hun eitjes rustig verwisselen met die van andere vogels. Ze hebben geen vaste broedperiode en broeden op allerlei eitjes. Gewoon tot ze uitkomen.