KERKKOOR

Al op mijn zesde jaar wilde ik zingen in het jongenskoor van onze parochiekerk. Zó mooi, vond ik dat. Jammer genoeg vond men de eersteklassertjes daar nog wat te jong voor. Ik ging het uit school gekomen tóch maar eens vragen op de pastorie, waar onze kapelaan, de dirigent, me opendeed. Hij vond het wel dapper, dat ik het als klein ventje zomaar durfde vragen en zag er wel wat in. Hij vroeg me wat vóór te zingen en ik zong verlegen een paar regels van "vogeltje wat zing je vroeg" in zijn oor. Hij knikte, "Ik zal mijn best doen bij je onderwijzer, je hebt immers je eerste communie nog niet gedaan!" Blij rende ik naar huis, om het goede nieuws te vertellen. En inderdaad, ik mocht de komende maandag al meteen na vieren blijven om op de pastorie, die vlak naast de school lag, mee te gaan zingen.Vanaf die dag was ik lid van het jongenskoor en werd dat later ook, van het mannenkoor. Zo bleef ik jarenlang trouw op hoogtijdagen een aantal missen zingen. Voortaan elke zondag dus naar de hoogmis en zingen in het mannenkoor. Het was bij het mannenkoor daarboven achteraan in de kerk, een apart wereldje.Op het grote oksaal, stonden we steeds even voordat de mis begon al klaar. Zodra de organist inzette, zongen wij de verplichte gezangen tot aan de preek. Dan zweeg het orgel en wij ook. Soms, wanneer de preek ons niet boeide, werd er gekaart. Beneden zagen ze daar toch niks van. Alleen Harrie, een wat oudere zanger, stond altijd met zijn handen op zijn rug naar ons toegekeerd de kerk in te kijken en volgde schijnbaar de preek. Ik had een ondeugende bui en toen ik Harrie weer eens duimen zag draaien, kneep ik er eens hard in. "Aaahh! ", klonk het door de kerk, waardoor de pastoor zijn preek even onderbrak, en met al de kerkgangers naar boven staarde. In mijn onschuld trok ik me voorzichtig terug, deed een stap opzij en zweeg. Harrie keek om, maar kon geen dader vinden. Met het schaamrood op zijn gezicht trok hij zich terug. De preek ging verder. De parochianen hoorden weer toe. Zoals daarvoor…