Vèftien
jaore was ie schrobbelèr,
waor dè
komter nie op aon,
Nillus was
ginnen semmelèr,
wies z'n
menneke wel te staon.
De
meulesteller was unne neetoor,
die Nillus
wel 'n bietje zocht,
Om dettie
bij hum, gin sigaore
of 'n
rulleke pruimtebak kocht.
Nillus ha
de klosse over laote loope
en daor
haddet gatverjuw,
Dieje
zuukert, de meulesteller,
stond
bezije de contenu.
"Staode
daor naauw wir te slaope,
lilleke
laobus daor ge daor staot,
Ge mot
zo'n toere niet veul uithaole,
aanders
gaode op straot."
Nillus kon
z'n ège nie inhaauwe,
aokelige
zuukert van unne vent,
Hil de
naacht hek nie geslaope,
'k vergao
nog van de gloeiende pent.
Daogs
daornao kwaam as gewoonluk
meneer
Sjef dur 't febriek,
Vroeg naor
dieje gaopert,
Nillus was
thuisgebleve, ziek,
Van unne
stinpust op zunne èrrum,
as unne
proem zo groot,
Zis zo
groot as unne kaaischeut,
tot aon
z'n schauwers was ie rood.
Aacht
daoge duurde dè gevalleke,
't was te
lang vur de èreme...
Wettie
beurde was vier gulde,
van de
fons van Hulp in nood.
Nillus ha
zis klène bluukes,
daor ware
twee platte kender bij,
Jaans moes
nog wè zuutjes aon doen,
was pas
efkus in de rij.
's-Maondags
kossie wir gaon werke,
en toen
zeej de klène Kees:
"Vadder,
ik heb naau wel unne hakdol,
mar 'k heb
gin stukske pees."
's-Zaoterdags
smèreges kwaam
de
meulesteller bij Nillus aon,
Zeej
dettie aachtermekare
naor 't
ketoor most gaon.
Mee z'n
petje in z'n haande,
stontie
verlege vur den heer,
Die sloeg
mee z'n vust op toffel,
ging tegen
Nillus lilluk tekeer.
"Klosse
over laote lope,
kimo
spinne, pees te gappe,
'k Wo jou
allin mar zegge,
degge
aachtermekaar aon kunt stappe."
Nillus kon
gin paf mir zegge,
d'r hielp
niks gin permetaosie,
Op staonde
voet krig ie gedaon,
en 't
errigste: 'n kaoi rikkemedaosie.
Kop in 't
zak, zo kwaam Nillus
bij Jaans
aon, thuis,
Jaans
hagget al in de gaote,
daor was
iets nie pluis.
Nillus lee
zunne beur op toffel,
zonder
verder iets te zegge,
Jaans zaag
de kaoi rikkemedaosie,
naauw
kossie nieveraans aonlegge.
's-Zondags
uit de familie,
vertelde
iet aon menheer pastoor,
Mar die
krabde ook al zurgelijk
aachter
z'n oor.
Hij zogget
nog wellus vurrum probere,
Ze waare
aanders zo kaod nog niet die heere,
Mar de
meulesteller was nie te genaoke,
die liet
zun eige nie vur gleupert en neetoor uitmaoke.
Nillus
probeerde van alle kaante,
liep van
hers naor geens,
Hij ha
goei haande aon z'n lèf,
stond
bekend als unne prompte meens.
Toen ging
ie mee bukkum leure,
mee de
kreugel van de buur,
Jaans
pluisde wol, deej stukke,
't was
genog vur brood en huur.
De
buikriem wier strakker aongetrokke,
aaltij
zwaorder wier de laast,
De muize
kreege traonen in dur ooge
of lage
dood vur de kaast.
Buur
Jaonus ha okkal zo dikkels gezee,
"'k
Zallet is vur oe probeere op den atteljeej",
Nillus
docht op den duur niemer dettet zo gaon,
Mar zeuve
maonde laoter daor kwaam de buurman aon,
"Nillus
ik gleuf degger uit kunt schaaie mee leure,
ge meugt
oe egge vur de werkplaots laote keure."
's-Maondags
smerrigis stapte Nillus mee hart en ziel,
Naor den
atteljee, mee kruik en unne nuuwe blauwe kiel.
Dè was
hil iets aanders as te leure en de negosie,
Nillus
werrikte daor gère en mokte gaauw promosie,
Wier zelfs
poetsersploegbaos en verdiende goed wè poen.
Jaans
hoefde al gaauw gin stukke mir te doen.
Nillus hee
dè gevalleke noot nie verzwege,
Dettie op
unne siebot gedaon ha gekrege,
Praot nog
dikkels over dieje golliepaop en 't bulleke pees,
Is naauw
gepensjoneerd, wont in bij Kiske, 't is naauw unne Kees.
Zucht nog
dikkels wè was dè vruger 'n permetaosie,
En dan dè
geval van die kaoi rikkemedaosie,
Wè zèn
de tije in de vèftig jaore toch gekeerd,
't Is unne
waore historie, wel wè dromhene gefantaseerd.
Maar
daorom nie minder interessaant,
Nillus
heeget me zelf verteld en 't maag vannum in de kraant.