Uit: Het Nieuwsblad van het Zuiden - woensdag 15 mei 1968

"Vroeger was er meer compassie. Veertig jaar geleden kon je iets uit de krant houden als je dat nodig vond, als je dacht daarmee onnodig leed te voorkomen. Maar de journalistiek is harder geworden, de nieuwsgaring brutaler, de berichtgeving geraffineerder. Wat de krant zou willen verzwijgen, krijgen haar lezers door de televisie haarfijn in de huiskamer gebracht. Doet de ene zender het niet, dan staat de ander al met de camera in de aanslag."

De man, die zijn spijt over deze kant van de ontwikkeling der moderne massa-media zo onomwonden uitspreekt, wordt morgen de eerste journalist in Tilburg die veertig jaar redacteur "in vaste dienst" is geweest. Want Pierre van Beek (61) trad op 16 mei 1928 in dienst bij de krantenfamilie Arts als de eerste "mederedacteur", die geen lid van de familie was. Voor hij die beslissende stap zette, had Pierre van Beek zijn interesse voor de krant reeds bewezen met een aantal verhalen die van zijn hand waren verschenen in Het Zondagsblad, in de Katholieke Illustratie, en in Het Zuiden (later "Panorama").

In de veertig jaar die zijn verstreken sinds hij zijn eerste raadsverslag schreef over de toen bijzonder spannende kwestie van de concessie voor de Brockway (stadsbusdienst) heeft hij de hele ontwikkeling van Tilburg in de krant en die van de krant in Tilburg van zeer nabij meegemaakt. Op de vrij korte periode van de stadsverslaggeverij volgde die van de bureauredactie. Eerst kwam het nieuws met telegrammen en als radioberichten van het Persbureau Vaz Diaz, die ten gerieve van de geabonneerde dagbladen voor Radio Scheveningen extra langzaam werden voorgelezen. Later volgde de telex. Toen werkten al meerdere journalisten bij "de krant van Arts" en was Pierre van Beek opgeklommen tot redactiechef, was hij een gewaardeerd bestuurslid van de Studie- en Debatingclub "Lumen et Veritas", gaf hij Italiaanse les aan leden van de Nederlandse Reisvereniging, was hij een vooraanstaand lid van de Esperantisten-beweging en was zijn faam als bereisd man wijd en zijd gevestigd.

Want sinds zijn 18e jaar heeft Pierre van Beek elk jaar een buitenlandse reis gemaakt. In 1929 al was hij een van de destijds zeldzame Tilburgers, die aan de Rivièra geweest waren. De Tilburgers lazen over zijn reizen naar Frankrijk, Italië, Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland en Joegoslavië, waar hij hele feuilletons over schreef. Geen reisbeschrijvingen als optelsommen, waarin de ene bezienswaardigheid na de andere werd gecatalogiseerd, maar levende verhalen, waarin hij vertelde hoe het hem persoonlijk was gegaan, welke mensen hij had ontmoet en hoe ze zich tegenover hem hadden gedragen. Zijn mooiste belevenis vindt hij de vlotreis op de Drina, waarover hij een paar jaar geleden in Het Nieuwsblad vertelde. En toch is juist Pierre van Beek de man die onze lezers de laatste tijd het beste kennen van zijn verhalen over onze eigen streek en over onze eigen taal (Taalplastiek).

"Ik hou van de kunst, maar nog meer van de natuur", pleegt hij te zeggen. "Juist na een klimtocht door de barre schoonheid van de bergen, spreekt het tere en lieflijke van de hei en de bossen in onze eigen streek mij met nog meer felheid aan." Daarmee is Pierre van Beek voor een groot deel getekend: een man die graag de eenzaamheid van de natuur zoekt om ongestoord te kunnen denken over de zin der dingen en over wat de mensen elkaar aandoen. Hij is er jong bij gebleven. Want de 61 levensjaren mogen op zijn gezicht dan zichtbaar gaan worden, vanachter de brilleglazen fonkelen zijn ogen nog steeds met de twinkeling van een man, die zwijgt omdat hij beter weet.