Ode aan Goirle

Het Nieuwsblad van het Zuiden - donderdag 28 januari 1971

 

In een oude krant stuitten we toevallig op een uit Den Haag in 1937 ingezonden vers van P.H. Klop, dat een van heimwee vervulde ode aan Goirle bleek te zijn. Inmiddels alweer meer dan drieëndertig jaar oud. Daar we menen, dat het ook de Goirlenaren van vandaag niet onaangenaam in de oren zal klinken terwijl het bij velen allerlei herinneringen zal wakker slaan, drukken we het hier af.

Niet alles wat het vers oproept, komt thans nog met de werkelijkheid overeen. Zo is bv. de watermolen met zijn "knoerzware sluizen" al lang verdwenen en op "De Vloed" wordt geen schaats meer gereden. De reeks vermelde namen vigeert er nog altijd en het "Gorps Paradijs" heeft heel weinig aan schoonheid ingeboet.

Hier volgt dan het vers. Nu in onze huidige spelling.

 

 

AAN MIJN GEBOORTEDORP

 

Goirle, mijn Goirle, met je bossen en je hei,

Met je dromende beemden, met je kabb'lende Ley,

Met je Bankven, je Breehees, met je Nieuwkerk, je Gorp,

Je zijt en je blijft mij 't onvergeet'lijke dorp!

 

Je staat op de landkaart slechts heel klein vermeld,

Maar hoog zijn je luchten en wijd is je veld,

Je huisjes zijn nederig, maar je kerktoren hoog,

Schoon zijn Angelus-geklep, dat mij zielsdiep bewoog.

 

Ik houd van je mensen en ik houd van hun huizen,

Ik houd van de watermolen, met zijn knoerzware sluizen,

Ik houd van "de Vloed" met zijn spiegelglad ijs,

Ik houd van de "Hemeltjes", van het "Gorps Paradijs"!

 

Ik houd van je akkers met het groenende koren,

Als de aarde herleeft, als opnieuw weer geboren,

Als de wind schalks speelt door het pluimende riet,

Als dankend de vogelen zingend hun lied!

 

Ik houd van je heggen, je dreven, je bomen,

Waar ik als kind heb gespeeld, heb lopen dromen,

Waar mijn ouders, mijn broer, rusten in de stilte,

Waar mijn ouders, mijn broer, rusten in der graven kilte.

 

Goirle, ik houd van je, je bent een stuk van mezelf,

Waar en wanneer men een graf mij ook delv',

U blijf ik toebehoren met mijn ziel, met mijn al,

Waar en wanneer ook mijn levensdoek val.

 

's-Gravenhage, april 1937

P.H. KLOP

 

 

De naam Klop is sinds lang uit Goirle verdwenen. Rond de eeuwwisseling en de eerste decennia daarna vormde het grote gezin Klop in Goirle een geachte familie, die te meer opviel, omdat zij een van de weinig protestantse gezinnen in Goirle vormde en desondanks toch goed was ingeburgerd in de geheel katholieke bevolking. De Klops hebben steeds een belangrijk deel geleverd van het leerlingencontingent van de openbare school aan de Schoolstraat, de eenmansschool met klassen-naar-behoefte, onder leiding van "Meester Hamers". De familie Klop woonde op de Poppelseweg, in een karakteristiek huis tegenover de nog bestaande "Barrier", halfweg de grens. Haar woning is sinds lang afgebroken.

 

PIERRE VAN BEEK