Nieuwe Tilburgse Courant - zaterdag 14 juni 1941

 

 

Klokje

 

M'n klokske is vandaag terug van den chirurg. Die heeft het wat in zijn buik gemorreld, zooals dat chirurgen doen, en daarna weer met schroefjes dichtgemaakt. Nu staat het daar opnieuw op mijn bureau alsof het niet was weg geweest. Met zijn van ouds geblutst gezicht kijkt het filosofisch tusschen twee barokke kolommetjes door, precies gelijk het altijd reeds naar 't leven heeft geschouwd. Al de jaren, dat het woont bij mij en den veel langeren trits van jaren van een ietwat duister bestaan, die hieraan is voorafgegaan. 't Tikt weer bedacht zijn slag, waarin ge het vertrouwen van de vriendschap hoort. Nu! Vandaag, omdat het pas is teruggekeerd.

Met het tikken van een klok is het immers een beetje raar gesteld. Ge leeft er heele dagen bij maar hoort het meestal pas zoodra het opgehouden heeft. Alsof er onverwacht iemand klopte aan de deur, kijkt gij verwonderd op en zegt: "De klok staat stil." Afwezigheid van wat er regelmatig placht te zijn scherpt zinnen en gemoed. Dat merkt ge uit 't niet-meer-tikken van uw klok en uit de dingen, die ge achteloos liet verloren gaan...

Maar 't klokje op mijn schrijftafel leert nog meer! 't Is de wijsvinger van den tijd, die onvermoeid tegen de ruit van m'n geweten tikt, opdat ik altijd maar zou zien naar 't weinige, dat ik heb gedaan en 't vele, dat nog wacht. Zóó waarschuwt mijn oude klokje op 't bureau... Uw fraaie klok in de woonkamer van uw huis... De moederklok van den toren, die de andere onderricht... Zoo waarschuwen al de klokken van de wereld omdat ze overal de vrienden van de menschen zijn. Als gij deze taak der klokken kent, begrijpt ge zeker wel waarom zij nimmer tijd tot rusten hebben, indien zij nauwgezet haar plichten doen en waarom ze steeds in de nabijheid der menschen verkeeren...

 

CANTECLEER