Nieuwe Tilburgse Courant - zaterdag 21 september 1940

 

 

Late geraniums

 

Het wordt met de geraniums in mijn tuin stilaan een triest geval. Den geheelen zomer door hebben zij, als blozende juffers, die zich de eeuwige jeugd beschoren achtten, haar vlammend rood, lijk waaiers van een Oostersch vorst, gedragen boven haar malsche groen. Zoo waren ze de weelde van mijn tuin en dus mijn trots. Maar ook de jeugd vergaat, al merkt ge dat soms eerst wat laat! Zoo dacht ik dezer dagen nog, dat ik een perk vol frissche bloemen had en ziet, vanmorgen ontdekte ik in het rood die vieze, bruine plekken, welke voor een mensch de eerste grijze haren zijn. Zal het dan toch gebeuren gaan? En reeds zóó ras!

Nog immers dringen mijn geraniums haar trossen naar het licht op haar slanke stengels van wie elk steeds de grootste wilde zijn. Maar wat is haar kleed thans kaal en afgedragen! Neen, als ge goed kijkt, wordt ge toch niet misleid door een met moeite opgehouden stand. Zoo is het andere jaren ook gegaan en daarom weet ge, dat wanneer het rood van uw geraniums wanhopig tegen het nat der regens vecht, ook gauw het einde daar zal zijn. Ja, thans is de herfst over den muur van uw tuin geklauterd zooals hij eens klimmen zal over den muur van uw leven. Nu gaat er iederen dag een stukje af van het rood en komt er een stukje bij aan het bruin, gelijk bij iedere wende van de zon een brokje van het licht blijft kleven aan den nacht.

Nou wordt er in mijn tuin, in uw tuin en in de tuinen van alle menschen een stille strijd gevoerd. 't Is de eeuwige kamp tegen het oude, dat verdwijnen moet maar zijn offer van het scheiden niet goed brengen kan. Het is een tragische strijd wijl hij altijd weer opnieuw wordt aangegaan hoewel ge toch vooruit den uitslag zeggen kunt: nooit staat de winst aan den kant van het oude. Doch als de nieuwe zomer komt, zullen er ook nieuwe geraniums bloeien in mijn tuin, misschien wel schooner dan die van dit jaar. Daarom laat ge maar rustig sterven, wat eens zijn plichten heeft gedaan...

 

CANTECLEER