Naarus

Brieven van 'n oud Tilburger

Geachte Tilburgers

Naa zit ik hier net as Scheefhals, mee innen scheven stève nek te kèke, ik heb munne nek verstukt. Hoe dè bestao? Jè ik zit ermee, ik hègget gekregen mee ’t naokèke van innen schotsenrijer op de korte baon. Om ‘m mee m’n ooge bij te haauwen mos ik mee innen snuk mènen kop omdraoien en toen ‘k dè in paar keer gedaon ha, toen schoot ut er in eens in. We hebbe mee ammolle op ’t ès gezete en geschotst man, ’t was grès.
Vlee jaor hamme ieder zon paor labberkes van vèf en twintig stuiver, mar naa hemme schotse. Onze Koekeloeris, daor hek dieë nek aon te daanke, die hee in paor Noren, van die alleminium buize mee in paor dunne staole lètjes er in, net miskes en mee de schoen vaast er op. Vlee jaor ree ie al zo goed dèk um zon paor mesiene beloofde en naa van ’t jaor hong ik er aon mee de Siendreklaos. Tot aon de vèfde toe ’s aoves heet ie er gin zier van gewete, alle gedurige hammen hil de hoop uit z’n lèf gehaold, dan zik, witte wè die dinger kosse? Virtig gulde hòpt mar nie klutje, zoo gaauw asse negen stuiver kosse dan krègder zon paor.
’n Paor daog laoter zik, ‘k zè hil de stad afgewist, d’r zen nèvverans gin Noren mir te krège as één of twee paor van virtig gulde, vraogt mar wèd aanders, of fietst zelf nor Oslo en holt er in paor vur aacht stuiver.
Ennigte daage van te veure gonk ik nor mène vrind den artiest, ‘k zeg allee vat naa is in pepierke, en teekent er is twee schotsenrijers op, mee grote krollen aon d’r schotsen, zoowè mee kromme kuntjes en daor tussenin in draogbaor, waor innen zwaor gehavende schotsenrijer op lee, mee in paor grote lange Noren aon z’n voete. Hij aon de gang; sebiet Naarus zittie, nou en dè wier me daor in de gaauwighei in misterstuk, de vurste was zo’n amèchtig kemiek mènneke mee zon aorig nuske, degge most laache zoo lang as g’er nor kèkt. Den aachterste nog schonder, zon kemiek feguur mee z’n grote krol schotse en dan de baor waor ’t ie op laag, z’n ermkes gespalkt, n’en bult op z’nen kop degge mar een oog mir zaagt, en eene poot mee zonne lange Noor d’r nog aon, sleep er mistrostig aachter aon. Die plaot, netjes ingelijst zaat boven in z’n sepries, mee innen rèm er bij dè Siendreklaos gin schotsen ha kunne krège, mar dettie na ook gin gevaor ha om van ’t ès afgedraoge te worre, zoo as ’t op de plaot stind.
Ik ha’r al in paor weke in stel te graze en ik wo dègge z’n gezicht had gezien toen ie ze te liste nog vond, onder den doppelden bojem van z’n sepries, hij wier er haogelwit van. Efkes naoderhaand vlege z’n schoen van z’n strèkijzers aaf en gonk ie aon ’t paase, en ’t was dik in orde. Ge begrèpt dè ’t ès nog mar half gaor was, toen ie er al op stond, daogs d’r nao règenden ut aauw wève op klumpkes, en hij was mee ginne riek te voeiere. ‘k Zeg stil mar klutje, overmergen aovond laot ik ut wir vrieze en ’t is uitgekome ook.
’n Zondagge mèrge stonde hi ‘r al vruug op, zelf hek ok in paor  nuuew van Kiske Vonk uit Auweschoot van die lange deurschieters.
D’r waren baonen uitgezet want ’t was al sebiet wedstrijd onder de Noormannen en naa hekkum goed zien rijen, ’t is innen echte, mee z’n neus hangt ie nie meer as zon vèftig duimkes boven ’t ès, z’n kleer gooit ie gelijk uit, z’n hendjes leet ie aachter op ’t aachterstuk van zène rug, en dan ziedde nie veul mir as in stripke. Waor van ondere zon paor dikke pollingen aon hange te zwabbere, mee iets blinkends er aon. In n’en scherpen bocht, hangt ie zoo scheef, as nen omgewaaide maast, dan is ’t net of die pollingen ennigte keeren aachter mekare in de kneup schieten, en weg is ie wir, as ie laangs komt motte mee innen snuk oewen nek omdraaien of ge haauwt um mee oe ooge nie bij, nou en daor hek na mène nek mee versteukt. ’t Is kollesaol, nor wie dettie den aord hee dè snap ik nie. Vleeë jaor hekkut mee mun aauw knukskes nog wè geleerd mar aanders hèkker noot veul meer van kunne maoke as zo wè krip, krap, drèf, en ons vrouw heeter noot iets van gemokt as wè ongelukke, mar hij is innen primus, ‘k zeg tegen um agge na wè bezaadigd zèt, wik is in baon mee oe rije, nou vruit dan zeetie, nou, ’t is net of gáachter aon innen lokkemetief hangt: t gong evekes goed mar aon d’n irsten bocht den beste begos ie mee z’n pooties over, ‘k mos um loslaote, ‘k vloog recht deur, dartig meter verder de waai in, en toen ik wir trug gekraffeld was, nor den draai, kwaamp ie daor al wir aon, was ie hil die baon van zeuven honderd meters al wir rond gewist. Kik zittie: staode hier nog, ‘k was oe vloore.
’t Is unne kaerel man, as ie de nek nie brikt zulder nog meer van in de kraant leze.

Alla haauwdoe,

Naarus