Naarus


Brieven van 'n oud Tilburger


Geaachte Burgers,

Giestre of irgiestre kreek in schrève van "iemes" daor bij ulie uit de buurt, die pretest aonteekende tegen dè lekken van de borde; dè was "onhiegieëenisch" schreef ie, en himmel tegen den eetiket.

Ons vrou zit "ziedde naa, daor heddet al, ik vèn ut ok smèrrig". ‘k Zeg: "Och; ééne zwalluu mokt nog gin zomer, ge zult zien, ’t komt in de mode en dan doede gij gère mee". Dè "onhygienisch" dès in woord waar ik zó grouwelijk ’t laand aon heb, dè ‘k ut oe nie kan zegge, en étiquetjes zèn aorige dinkskes, as ’t er zèn om op in buukske te plekken, mar van die aander beteekenis mot ik spouwen; non dèplaise zee de Fraansman.

Vruuger waren de meensen ook nie erg "hygienisch" en toen wieren ze oud, en ze waren van ze lève nie ziek. Waase din zoo ‘r eige host noot, en van allerhanden sjieken hiegieëene ontbraak totaal.

Dieën briefschrèver aantwoord ik nie eens, hij kan me de p. krège, ik wocht op de gróte stroom adhesie en dan gaoget er deur. Naa za’k oe in paar dinger vertelle van de vruugere hygiëne; nie dèk dè goed keur, of wir in wil voere, dè nie dè , want ik zè in proper mènneke al zeg ik ut zelf. Vruuger, was ik er wèl veur; want as ze vruuger, toen ik hil klèn was, mee innen natten haandoek aonkwaame, dan naam ik de beene zoo hard as ik kos en schreuwde zoo hard meugelik: "Awaase doene nie, naa kuske nie".

Ons moederke, dè was ’t helderste meenske dè Tilburg oot gekend hee, heur waas was ’t helderste en blaankste uit den verren omtrek, en daor hazze natuurlijke middelen veur, en dè ware, innen grooten blijk en volop zuiver regen waoter, wij han innen kollesaolen règenput, en die wier van tèd tot tèd ok schongemokt, as ’t is langen tèd dreug gewist wis. Naa hamme daor zoo wel wè van die jonge gasjes veur die ze vruuger "vethollen" noemden, maar die laoter de naomsveraandering onderginge; en toen "Draod versterkers "hietten. ‘k Vergeet ut noot, de put laag open, de leer stond er in, en onze vadder zi, alla dikke ziemar dègger in komt, toen gong ie in paor stappen op zij om innen eemer en in touw te vatten en toen ie daor van trug kwaam, was den dikke al half weg de put in. Onze vadder keek um in de schiemer nao, en omdè ie zoo niks blaanks zaag, riep ie: zodde irst oe kouse en schoen nie uit doen? Die hèk uit; riep den dikke trug; toen keek onze vadder nog wè beter, en zaag nog niks blaanks, en toen vroeg ie: mar wanneer hedde gij dan veur ’t lest oe poote afgewaase? En pront kwaam ut antwoord; O, dè doen wuilie noot nie baos. Toch is ie laoter nog is himmel goed nat geworre, want ak ut wel heb was hij den alderirste die in ’t nuut kenaol verdronk, ochèrm, en z’n bidprentje was schoon en toepaaseluk.

Alla saluu, haauwdoe.

Naarus