Naarus


Brieven van 'n oud Tilburger

Geaachte Tilburgers,

Toen ik irgiestere dur de stad kwaam, was doar zon sort van n’en oploop. ’n Hoop volk, - ge kost over de koppe waandele, - ’n paor agenten mokten de weg vrij en ‘k mos ok zien dèk aon de kaant kwaamp. ’t Waren in paor heggen van meensen, zoo as ge dè vruuger wel is hat, as er innen nuuwen burgemister ingehaold wier, wies ik nie dèt er iets bezunders mos kome, en daor wier ik nog nuusgieriger deur. Toen ‘k zoo efkes gestaon ha mee innen uitgerekten nek en in wee gevuul in m’n maog van dè persen en vringen van al die meensen. Ik zaat er net tussen geklemd as innen gebakken aop, toen kwaamp ut: ’t was innen boer mee innen wijen blaauwen kiel aon en in zijë petje op; in pèpke in z’n kwèk dèt er onderstenbove in hong, in kromme neus mee n’en drup er aon, en in touw in z’n haand waor twee biste mee horels aon zate. Ge hot de meense motte zien kèke, nog erger of hil de menagerie van ’n groot circus vurbij kwaam.
In d’r begèrrighei mokten ze van alderhande opmerkingen: Wèt zouden ze wegen? Zie je die billen zag? Die maggen ze wel bij me thuis brengen. Wir n’en aandre die gaauwer tevreeë was: zou er wel een stukske van luste, en ikke, ik protte nie veul, ’t was me te benaauwd, ze stampten me ammel op m’n teenen, mar ‘k docht toch ook: ‘k wòkker mar wè van ha.
Hil onverwachts is mène wens in vervulling gegaon, want vamiddag kwaam ons vrouw heel geheimzinnig mee in schaol aongedraoge en daor hazze in servet over gehange, ze hiel zon sort van toespraok vur dè dè duukske opgelicht wier en toen wier ie onthulig; n’en flinken mop vlees. D’r gonk zonnen heel lang gerekten “oooooch” op net as ge dè wel heurt bij ’t vuurwerk as er innen bezunder schonen vuurpèl hoog in de locht openspat mee veul Bengaalse lichtjes.
Toen dieën  “oooooch” galm zoo wè weggesteurve was zi onzen Koekeloeri: “Wè is dè veur spul, wè ruukt dè aorig”: d’n Buissem zit: “’k Gleuf dè me dè vruuger ok wel is gegete hebben”. Onze Jaonus zit: “’k weet al: des in stuk van z’on bist net agge in de waai wel is ziet, die aaltij ston te knaauwe”. Ons Poeleke zit: “dè isse fleesje dè belus ikke”. ‘k Zeg: “jè, dan za dè in stukske zèn van die bisjes waor ze me daor m’n teenen pekaont vur afgestamt hebben, en m’n ribben in bekare gedouwd”, en in pesaont gong ik aon ’t kèrve, mar dè zaat me nie zo glad. ‘k Zeg: “is me dè naa in mes, wocht evekes”, en ‘k schoot nor beneeë, daor hèk in elektriek moterke staon mee innen slèpsteen er aon. ‘k Sleep dè miske dèt zo scherp was as in vlim, en toen wir as n’en haos terug en ’t gong veul beter, ‘k kwaam er tinminste deur, en al gaauw hamme ielk ’n stukske, mar toen waren al de miskes wir te bot. Toen zèk mee m’ne groote saobel langs die bordjes rond gegaon en ’t hier en daor wè aon stukke gejaapt, mar den eenen nao den aandere schaaiden er al gaauw uit: “‘k zuuk m’n taanden nog langer te haauwen”. N’n aandere: “hier heddet; douwet mar in de meulen; ’t zit gelèk tusse m’n taande”. Ons Poel gaaf ut in in onbewaokt oogenblik aon de kat: “ikke kan nie bijte”, zizze.
Toen me de rest ophan zate me ammel mee ons kaoke te vringe en te vreeke, die waren ontzet; en dè kwaam ok wir in orde, want ik haolde beneeë in pluisijzer en één vur één wieren ze toen op innen stoel gezet om de stukken pees tussen de taanden en tendjes uit te trekke. Onze Koek digget bij mèn en toen ’t klaor was hamme gegete en toch hamme al ons vleesch nog, as ’t naa deur de meulen gedaon is, ik beklaog dieë meulen, eten w’er wir van, ‘k zeg mar dègge tegesworrig veurdeelig lèft…
Ze praote wel is van de deuvel in meensen gedaonte mar die bistjes uit dieën optocht, dè ware bepaold heel aauwe ezels in koeien gedaonte.

Alla haauwdoe,

Naarus