Naarus
Brieven van 'n oud Tilburger

Geaachte Tilburgers

Wè hemme toch innen hoop kaoi weer gehad de leste tèd hi. Ge kost mee goei fesoen oew neus nie buiten steken of ge wiert toe op oe hemd nat. Gelukkig is ’t in bietje veraanderd naauw, zoo dè’k er smèrges wir is op uit kan gaon; ’t was de leste tèd vur zeuven ure nie mir licht, en as ge niks ziet, belèfde nie veul.
’t Begient er na wir manjefiek te worre in de netuur. As ge na die kleuren bekèkt buiten dan schiet er de kleurenkaort van de Regenboog aon te kort, en as er efkes de zon op schènt, dan is ’t gewoone weg onbeschrèfeluk.
D’er zèn van die echte schrèfmeensen, die daor in hil boek van vol kunne schrèven. Zelfs as ‘t pèpesteele regent kunne ze nog blaoier vol zèveren om te beschrève hoe de druppels dur innen kletsnatten boom huppelen, en hoe ’t ur a fen toe in gèl blaoike nor beneeë sukkelt.
Mar daor waog ik m’n eige nie aon, want d’r komt niks van terechte, as ge zon natuurbeschrèving goed in oe op nimt en ge stelt oe eige dè ammel precies veur zoo ’t geschreve staot, dan hedde iets wè veul lèkt op in modèrne schilderij; daor motte ok artiest vur zèn om precies te kunne zegge dèt is dees en dees is dèt. We hebben hier ok ennigte schone grote museums, en in één d’r van was ok’is in tutoonstelling van moderne misters. Nou, ikke er op aaf. Innen katteloogus ha’k in mène zak. Toen ik zoo is in tèdje rondgegluurd ha, zaak in groote schilderij en in eindje d’r vandaon stint in baank. Ik docht in m’n eige: daor gao ik naa is fèn op zitte te studeere wè of dè naa vurstelt.
Toen ik in stuk of tien meugelukhedes ha bedocht en wir verworpe, kwaamp ik toe de conclusie dèt niks aanders kos zèn as in schaop mee de wol d’r op, dè daor pas geslacht laag te kèke om afgestrupt te worre: en toen vat ik mène katteloog en wè staot er bij dieë noemer? Zonsopgang bij morgennevel. En ik docht nog wel dek ut zoo goed geraoie zo hebben.
‘k Gonk in pesaant mar nor huis, dè was niks vur Naaruze, net zo min as de vurstelling die g’oe ège mokt van zo’n netuurbeschrèving. Neei, lot mèn dè mar in natura zien, en dan motte hier zèn. ’t Is euwige sunt dè de daog zo kort zèn en dè ’t zoo dikkels kaoi weer is, want nao is er nie alleen te zien, mar ok nog veul te knaauwen. Vleeë week kwaap ik op inne mèrge thuis van uilieë kaant aaf mee innen zwaor gelaoie fielesopèe. Ik ha 20 kilo appel, 10 kilo père, in mèndje vol mee waaichampions, innen hillen bos mee allerhande ruigtzaod vur m’n knorries, m’n zakke vol kerstannies en haozelnote, en mènen buik strak aon allerhaande rouwighei, zoo dèk gin brood mir lustte.
Gaode guillie dan mar aon ’t diestriebuutiekantoor staon om ’n pepiere bonneke. Vur dè ge daor om negen uure terèchte kunt, zè ik al lang wir thuis mee veul meer vietamiene in mènen buik en op mène fielesopèe as er in hil dè kantoor te haole is. Waaichampignons, spulleke man, meude van mèn die vleesbonnekes haauwe. Jè jè, ge kunt zo nog al wè laoie op in fiets as de bendjes mar hard staon, mar ge wit haost nie mir wè kaant dè ge ’t irste uit zult gaon want ’t is overal effe schon en ève lekker, en as g’er bent witte nie waor dè ge ’t miste van laoie zult. 't Aords Paradès kan d’r nie aanders uitgezien hebbe.

Alle haauwdoe, NAARUS.