Naarus

Brieven van 'n oud Tilburger

Geaachte Tilburgers,

Lèst hak innen Bossenaer bij mèn en daor hak gezellig mee kunnen klasjeneeren. ’t Is toch vrèmd hi, want hil erg goed hee dè noot nie geboterd den Bosch mee Tilburg. Want ’t em dè in zit dè snapte nie, twee plotsen die zoo mar innen belscheut van bekare afliggen.

Naa zèn die Bossenaerkes wel in bietje lawaaieriger as wuilie en ze praoten wè grutsiger, mar ’t zèn toch aorige Brabantse meensen, en ik zo’r toch, geleuf ik wel mee ut de weeg kunnen.
As it vruuger in week nao bekare kermis was, irst bij ons en in week daarnao bij hullie dan wieren er aon die van den Bosch, regelmaotig wè kepotte koppen, blauw schènen, en dito oogen mee nor huis gegeven, en diezelfde ongemakskes wieren de week daarop prompt deur de ons, in den Bosch wir opgehaold ook.
En toch zèn ’t aorige meensen, ‘k heb er ok nog wel is lol mee gehad, en dè was op de mèrt.

Daor was is in Bosse koopvrouw in dèskes en petten en zoo, en die verkocht goed, want ze was er hendig aon. ’t Mist waren het van die strikskes die ge met in klemke aon oewen boord kost klemmen. As ge bij die vrouw is in d’r kraom keekt, dan sprong z’op oe aaf, en ’t volgend oogenblik hadde al zon strikske onder oew kien vaast zitten. ’t Zelfde moment hazze de spiegel var oe neus hangen en dan zieze op z’n Bosch’s: “Kaik nou is, bende nou niet innen natten Eer?” In de miste gevallen wier d’er zeuve stuiver betaold en gongen ze as ‘Nette Heeren’ verder, mar die dèskes, die hietten nao dieën tèd nie mir, daske of strikske mar ‘Natteneerkes’ en dès lang zo gebleve.

In den Bosch daor hedde in straotje, in heel aow slopke en dè hiet “Lekker beetjen straot”. As wij daor langs kwamen dan mossen we aaltij zo wè ginnegappen, en dan zin we: “Kik naa daor! Daor gaon die kaole Bossenaers wè deur waandele as ze schèl kèke van den honger, en dan hebben ze gegeten en gedronke as ze wir thuis kome”. Naa is dè wel aorig gevonde om iemes te peste waor ge zoowè ’t laand aon het, mar dè is in historisch straotje, daor wonde vruuger innen held die in die tijen van Merten van Rossum en ’t beleg van den Bosch, mee tientallen van die Gelderse roovers doodgeranseld ha. Nou dieë meens hiette “Lekkerbeetjen” en daor hebben ze toen dè straotje nor genoemd.

As ge meensen wè beter leert kennen dan leerde ze ok begrèpe en as ge dan mar wit hoe dègge ze mot behaandele, dan gao dè ammel genog. Ik kan mee m’n Gelderlaanders vort goed ut de weg, en ‘k heb er zat vrinden onder. Dè komt omdè ik ok vort innen schonen mond Gelders praot, zonder dè’k m’n Tilburgs verleer. En toch is dè Geldersch ok in aorige taol en ze kunnen het er hil aorig in zegge.

Toen ik lest is bij mènen vrind Kolonboer was, -de sneeuw laag twee veet dik en ik ha men priksleke meegenomen, om in zekske kole mee te slèpe, - toen was ie net iemes aon ’t afpoeieren die kaauw ha, en gin kole en gin bonnekes. Toen tie er mee klaor was, zee ik tegen hum: Äs joe nou aon zoo’n man wat kole mit geven hadde, dan hadde joe daor laoter toch weer een beste klant aon kriegen kun”. “Bin joe belaezerd”, zittie, “ik kenne dat. A je ’n vaarken goede duut, dan krie je spek mar, a je ’n mins goede duut. Dan krie je …. Essetee”. Ik mos laache, “’t Zal toch nie aal tiede zoo zin”, zee ik zoo. “Nee niet altied”, zee tie. “Joe kriegt ze wel”. Ik laoide mène zak, en ik slibberde nor huis toe, nao damme saome is aongepèpt han en nog wè geprot, jao ’t zèn gin Tilburgers hier mar as ge ze wè kent zèn ’t toch wel goei meense.

Alla haauwdoe war,