Naarus

Brieven van 'n oud Tilburger

Geaachte Tilburgers

Vumèrge zaat ik al vruug in de avonturen. Sakkerkiske, ‘k zèr nog muug van, ge zo ’t er in hartkwaol van oploope.  “k Zalloe is vertellen hoe ’t kwaam. Toen ik daor lest is aon ’t schène zè gewist over m’n tgesworrige stadgenoote, heb ik verschaaie meensen die hier wone, grouwelijk beschaandeliseerd, dur ze ammel over dezelfde kam te schère. Daorbij denk ik naa alderirst aan Mevrou Jaansen, dès in meens dè draog ik op allebaai m’n hendjes, daor hedde plezier van en gemak, en rikkemedaosie en gezellighei en ‘k weet nie wèt al nie meer. As dè naa in Tilburgse was zo ’t heel gewoon zèn, màr dè meenske hèk hier gevonde as in oase in de woestijn. Overal wit ze raod op, alles kent ze, en aatij staosse vur oe klaor, al is ’t midden in de naacht; ze is zoo link as in looie deur, en dè komt denk, omdè ’t eigeluk ièn Amerikaonse is. Toen ze lest wir is bij ons was, heurde ze ons Poeleke hoesten, en sebiet zizze: “Maak toch een drankje van vlierbessen voor dat kind, dan is ze zoo beter”. Ik gonk er sebiet op uit. ’t Was al stichtendonkere, mar ik brocht er toch nog wè mee. Volgens recept gemokt en verduld, daogs naderhand was ’t jong beter.
Dè spul  smaokte zo lekker demme ’t ammoal lustten en mee in bietje wijziging in ’t recept, dan wierut jam, en fène. Zoodoende zi ons vrouw: gao ’t er mar is op uit en plukt er nog inne kwak.
In Zonagge mergen gonk ik op verkenning uit en in paor kielemeter hier vandaon vond ik schone struiken stampvol en pik zwart: toen wies ik ut, d’r stond in boerderij vlak bij. Vumèrge in de vruugt er op aaf mee mènen dobbelen fietsezak, en nao in ketierke hakker al eenen vol, mar ik kos er aon deze kaant nie goed mir aon, ó’k docht, wocht, en ik gonk aon den boer vraoge of ik op de waai moog plukke. “Gaot uw gang” zittie  “mar pas op de beesjes”, zittie zo laachende weg. ‘k Zeg: “die freete me nie op”” ; ze stonne trouwens inne hèk wijt van men aaf. Zo gaow ak over ’t hek geklaoverd was, kwame ze al aongekuierd, ‘k docht, “lao mar kome”en ik plok uuverig verder. Maor daor in eens ware me die krenge op in drèfke aon ’t loope gegaon. Mee z’n vijve waren ze vlak bij me, en wè ik onneuzel veur koeibisjes ha gehaauwe, dè ware van die monsters van stieren. Daor stint ie naa, Naarus de Toreadoor; daor motte kès van gegete hebbe, hoe ‘k er tussen uit gekome ben snap ik nog nie, zonne kring van vèf  “koppe in ’t zakè” mee de hores er op.
‘k Mokte spronge as innen kakkerlak links en rèchts en ’t mot wel in schon vettooning gewist zèn, want den  boer mee ennigte knechts stinte d’r eige te berste te laache.
“Waorom plukte nou nie?” zin ze nog, “ge magt wel”. ‘k Zeg: “frekt, ‘k zij ginne stierevechter”. Toen kreek innen langen haok van ‘m te leen en daor kos ik de takken mee nor me toe halen aon den aandere kaant van de heg, en ‘k ha mien tassen zóó vol, om en bij dartig kilo. Die biste stinte naa vlak bij me te snuive, en ik ha nog ’t genaoi dèk de grotste en kaoiste in goei oplawaai mee dieën haok kos verkoope. Naa heegut ons vrouw, mee vrouw Jaansen d’r bij, innen heelen drukken dag bezurgd, mar we hebben zo’n dertig potten jam om van te lekkebekke.
‘k Gao naauw nor kooi, mèrgen hèk wir wè aanders in m’n vesier. ‘k Heb ut er goed afgeebrocht, mar toch kan ik oe advuseere as ge de waai in gaot, kèkt dan irst of de koei gin stiere zèn, want dè sort is nie secuur.