|
|
Ak zoo vur m’n brooke zit te staore, op dè schoon petretje van ons goei Pustorke Sanders, de Monsiegneur Geheimen Kaomerheer, dan schieten men gedachten direk ’n virtig jaor trug. Dan denk ik er aon, hoe kriemeneel ik er ’t laand aon ha, as ze mèn van m’ne sloot afhaolden om innen nuuwen Pustoor of wie wit wat voor innen vrèmden snoeshaon in hendje te komen geven. In diejen tèd schèrde ik ze ammel over dezelfde kam, want ’t was in temtaosie ak van de sloot afgehaold wier. ’t Was daor zo plesaant dè kunde nie geleuven as ge ’t nie as jongen mee het gemokt. Dieë sloot daor stond aaltij waoter in; ’t zaag wel nie zoo helder, en d’r dreef wè vet op, want ’t was koelwaoter van innen gasmetor; mar dè gaaf niks, hij was nie dieper dan innen goeien voet dus as g'er in vielt en ge laagt nie plat, waarde nog nie himmel nat. Na hak in paor kenène gehad en die waren geslacht en die han in ’n oerdegelijke kiest gezete van duims hout, laankwerpig van model, en die kiest hak is op inne keer in dieë sloot gegooid en deur de nattighei van die kenène was ze zoo goed as waoterdicht geworre. Toen ze ennigte daoge in ’t waoter gelegen ha was ze zoo dicht as inne pot, en ze dreef staotig over mène sloot, en ’t duurde nie lang of ik zaat er in. Omslaon kos ze nie want ze stond zoo wè op den bojem, mar ak naa mee innen stok men eige wè lichtte, dan schoot die kiest vort, en zoo wier er gevaore dèt liefhebberij was. ’t Gong ten leste mee zoo’n vaort, dè de golven over de kaant henen spuulden. Van alderhande plezier hadde daor in de buurt van dieë sloot. D’r was ook nog innen knalpot van dieë gasmetor, dè was ’n ding net as innen hoed van de lokkemetief mee in gotje er in en in lange pèp er aon. Dè ding stond aaltij gloeiend, en agge daor op plaste kregde groot gesis en prachtige wolken stoom. Mee dè vuste gotje koste ok lol hebben, agge daor tussen twee explosies deur, inne kaaischeut in friemelde, dan vloog die er efkes naoderhaand uit as innen kogel. Dè was in bietje gevaorluk want ge kost er oe handjes aon braanden, en agge nie kwiek genog waort kreegde mee in straol gloeiende lucht oewen kaaischeut tegen oe vingers desse ’n uur naoderhaand nog tentelden. Durrom liet ik m’n vrindjes dè kunstje mar doen, want de explosies van dieë metor kwaamen ongeregeld, ge kost er noot op aon of ie nie net op oe vingers zo spiersen, mar lol hammer veul mee. Verder stind daor vlak bij nog in heel groote kiest mee in sort van schorsteen er op, en daor kwaam veul wend en stobber uit; as ge daor oewen zaddoek of inne kraant bove hield, dan waaidenie omhaag deggum nie mir zaagt. Verder stonden er gemènluk massa’s leege kiesten, soms wel honderd, en as ge die opstaopelde, ’n bietje trapsgewijs, dan kreegde prachtige wiebelende uitzichttorens, doolhoven en idiale schuilplaotsen om hoorntje te doen. D’r stonden leege vaoten waor plek in gezeten ha, in één woord: ’n Eldorado. ’t Was dan ok ginne wonder dè’k onder de kornuiten liefhebbers zat ha om te komen speulen. Waorum dè die mennekes nao éénen speulmiddag gewoonlijk in gin maonden mirt rug kwaomen, begreep ik in dieën tèd nie goed, en ik vond die aauwers van m’n vrindjes erg onrefaerig, om d’r mennekes te verbiejen om nog bij men te komen speulen. Laoter begreep ik ut beter, ’t zaat um enkel in de kleeren. Irst dimme in bietje hoorntje. Daor kwaamde noot van ze lève zonder kleerscheuren aaf, want die kisten zaten vol mee spijkers, en die d’r eige na is perfect won verberge die kropen in zo’n aauw lijmton, en dan waoren ze al zoo nie mir om aon te vatten. As dè wè begos te vervelen gongen we op de stobberwendkiest speulen en ge begrept dè dè goed aonhong as ze van onderen tot boven vol plek zaten uit die vaoten. Dan kwaam dè praachtig tufmesien aon de beurt en as er daor in paor goed d'r pooten aon gebraand en zeer gedaon han, dan gonken we vaoren, schotsenrijers vangen, steentje kletsen en spatten en poelieën op mènen onvergètelijken sloot. Gemènluk duurdenet nie lang of d’r laag er eenen op zennen buik in, want dè vaoren daor moste kès van gegeten hebbe. Mistal vaorde de kiest weg en vergaten ze de stok mee in tjoekske uit de modder te trekken, en dan hadde ’t spul. Onder het gebrul van: d’r is er eene mee z’n kuntie in ’t waoter gevalle falderalderiere, wier ie in eindje weggebrocht, en dan de rest mar wir terug, net zoo lang toe desse ammal afgedrope waoren in innen toestaand die de moederkes moet hebben doen schreuwen. Ak dan binnen kwaam schreuwde ons Moederke ook, zoo as ik er uitzaag en ak dan te bed laag treurde ik nog wè nao over wir in stel verlore kameraoden. Jè, ik kos vrindjes zat krège, mar ik snapte toendertijd mar nie waorum dèk ze nie kos haauwe. Pekaant aon alle groot plezier zit innen bitteren naosmaok. Alla kom, saluu. Naarus
|
