|
|
Geachte Tilburgers! Ge raoit noot wè ‘k hier naa vlak vur m’ne snuffert op m’n brooke heb staon. Durom zak ut oe mar gaauw zeggen: in petret van ons goei aauw Pustorke Sanders. Naauw is ie er vies neve, heur ik oe al zeggen want die is Minsienjeur Geheim Kaomerheer enz. enz., en ge zegt tegen innen Ginneraol toch nie soldaot, mar ik weet zeker dèt dè goei boske niks om al die titelaosies gift, en Hij is er vuste invoudig en te weinig gruts veur. ‘k Za noot vergete det ie veur den irsten keer bij ons kwaam. Hij was pas in paor daogen Pustoor benoemd of Hij zaat al bij ons, en dieën irsten keer zal ie irst al wel efkens onze vadder en ons moeder hebbe zitte klasjeneeren, mar ik moes toch al gaauw koome. Onze vader kweek over den hofpad: Allee Naaruske, komt is gaauw onze nuuwe pustoor in hèndje geve. Laoter, heel veel laoter, heb ik wel begrepen dè’k tentoongesteld moes worre. Onze vadder za wel wè opgeschept hebben over zunne kinderzegen want ons moeder was de negen en viftig al vurbij, toen ik nog aonkwaap en ik was den elfden, al lèfden ze nie ammol mir. En zoo moes ik dan komen om is te laote zien wen gèf boske dè ik onder die omstaandigheien nog waar. Nou en daor kwaamp ie dan aon: kop in ’t zak van verlegenhei, zo zwart as de duuvel en verder in één woord, mee gin tang om aon te vatte, drie kwart kletsnat want wij hou innen sloot aachter ’t huis. Toen ik zoo, nao wè gedouw en gepor tot vlak bij meneer Pustoor was, moes ’t hendje gegeven worren, mar oeijoeie, ze zaten alle baai vol moos van dieën smerrigen sloot, en in m’n linkse kriebelde nog innen schotsenrijer die ‘k nog net bij ’t appél te grazen ha gekregen. En om ‘m nie te laoten zien de’k zo’n gruwelijk smerrige klaauwkes ha staak ik dieë linkse, mee de schotsenrijer in mienen broekzak en douwde ik meneer Pustoor in vuisje in z’n haand, want bovenop schikten ’t nogal, mar daor wier het nog erger mee, want toen moes ik laote zien wè’k in m’n haand ha, en toen zee de Pustoor: O is ’t hem dat, dat geeft niks hoor, daor kan ik aan zien dat gij een goei manneke bent. Ik vond het allang goed en ik smèrden um as de wènd naor m’n slooike. Innen hillen tijd laoter kwaamp ie wir is, en toen trof ie ’t mee mien nie veul beter. Nie dè’k wir zo smèrrig was mar toen laag ik onder toffel te janken. Mee dèt ie binnen kwaamp was ik muusstil, en zoodoende was ie al efkes binnen toen ie vroeg: En waor is Naaruske? Jè zee onze vadder, kek mar is onder toffel, daor leet ie te snakke. We hebben mee de kaort gespuld en hij hee verlore, en doar kan ie himmel nie tegen. D’r hielp gin moederkelief aon, ik mos wir vlak bij meneer Pustoor komen. Hoe dè’k er ok ’t laant aon ha. Mar toen hee me dieën goeien meens innen riem onder m’n hart gestoke, die ’t er naauw nao vijf en dartig jaor nog onder zit. Mar manneke zeet ie, is ’t dan toch zoo erg met dat verlies dat ge daor zoo verdrietig van bent? Mee ak heb meneer, a-boeh. Maar zoo grof zullen ze toch wel niet spelen, hoeveel hebt ge dan wel verloren, manneke? Drie centen en ‘k hèr mar ééne. Maar manneke dat zal toch wel in orde komen, ze zullen je toch niet slaan als ge niet kunt betalen. En toen kwaamput er uit. Nee dè nie mar ‘k mot sebiet te bed mee schuld, en ak schuld heb dan kan ik nie slaope. En toen zee dieën goeie man dèt ie dè heel verschrikkeluk vond en dèt ie mar blij was dè hij zoo nie was, want dan zou hij nooit nie kunnen slapen. ‘k Zeg dè za wel zèn, maar U hebt gin schuld. Nou zee ’t ie, wezenlijk waar manneke, ik zit er tot over m’n ooren in mar ik vertrouw op onzen Lieven Heer, en ik slaap toch goed. Awir heel veul laoter hè’k begrepe en as ik naauw nog is in de Noordhoekse kerk koom en ik zie daor z’n praachtige schilderingen, z’ne prikstoel, z’n ramen,. den outer en dieën schonen uileger, dan vergao ‘k van plezier, as ik kan constateeren: Naauw zal ons Pustorke nog beter kunne slaope want naa heet ie gin schuld mir. Toen ik zo in de helft van Maai is op m’n fietske was geklaoverd om is te kèke wèt er zooal vur bomschaoi in m’n Tilburg was, gonk ik ’s Zondags naor de Zeuvenuuresche in de Noordhoek, en beter kos ik ’t nie treffen. Hij kwaamp zelvers op z’n prikstuultje, en zoo treffend schoon en zó eenvoudig, sprook ie mee z’n parochiaone, dèk er verschaaie keer minne zaddoek van heb motte gebruiken, en toen ie nao allen afweer van fistelijkheden, alle parochiaone een petret beloofde, docht ik: wocht manneke dè onthaauw ik, en Hij hee ze me gestuurd, zelfs twee, ’t een stao in een schoon lijsje vlak vur m’n vruut op d’n broo, en ’t aander hek in mène kerkboek. Alles bij bekare hek naa nog nie veul van ‘m verteld mar dè kan ik oe verassereere dè gullie in Tilburg aon dieën meens in Pustorke hèt. Zoo ’t er ginnen twidde bestao, en noot mir komen zal, beter en edeler dan Felix Timmermans z’nen besten Belzen Pustoor kan beschrijven. ‘k Hoop dè den orlog gaauw gedaon is, en dèt ie dan nog is een schon rèske naor Rome kan maoke, en is plezierig mee de Paus kan klajeneeren, ‘k weet zeker dèt ie dè effe goed kan as dieën aanderen Tilburgsen Pustoor, die Jaon hiette mee z’ne vurnaom en die zoo schon Latijn sprook dè de Paaus zee: U bent zeker een Ieteljaon? Neeë Heilige Vaoder, zet ie toen: Ietel nie, mar Jaon wel. Alla haauwt ‘m in eere, want as ge’m kwèt bent zulde pas goed beseffe wè ge aon dieë meens innen Pustoor het gehad. Kom saluu haauw doe, NAARUS
|
