Leo Heerkens
Redactie: Ben van de Pol

Gedichten uit De Knaorrie

INHOUD

Aon Helmond

De non

Lui

Op m'n bene

Veur 'n communiekantje

Vruuger en naa

Zomeraovond

Vergeetmenieke

Hommeles

Licht en donker

 

 

 ENKELE VERSJES VAN Z'N BRUUR: LEO HEERKENS

 

 

AON HELMOND (Leo Heerkens)

 

Stillekesaon hè'k oe lief gekrege,

stadje, waor ik al twintig jaor woon;

in den begiene, wa vielde me tege,

naa vuul ik m'n eigen al as oewen zoon.

 

Hoog staode nergerand aongeschreve,

rauw is oew volk en gijzelf goor van 't roet,

jao, en da's waor en da spreek ik nie tege,

mar et hárt van oew volk, da-d-is deur en deur goed.

 

Laot ze betijjen as ze over oe praote!

laot er oe daoke mar smoezelig zwart!

moet ik om dà dan m'n Helmond gaon haote?

roetige stad, mee oew edele hart?

 

'k Zie daor oew kerke, 'k zie oew febrieke,

werke en bidde, zò is 't oe geleerd;

hou dà mar vol, m'n roetige stadje,

dan groeide en dan gao-g-et oe noot nie verkeerd.

 

Ik haaw van oe, Helmond, ik móét van oe haawe,

oew nuchter volk en oew zangerig plat,

oew rookende, smookende, rijzige schaawe,

ik haaw van oe, Helmond, m'n roetige stad.

 

 

DE NON (Leo Heerkens)

 

Ingedommeld op oew bed,

bij et daole van et zunneke,

lijkte, vrouw, 'n werelds nunneke

dat de kap hee opgezet.

 

Vrejig ligde daor te doezele,

muug van 't daogeliks gesjouw,

och, et maontje speult mee ouw

en oew haor lee fijn te kroezele

rontelom oew lief gezicht...

zal 'k oe wakker kussen, meidje?

 

nee, gij slaopt nog mar 'n tijdje,

swijls ik dees gedichtje dicht.

 

 

LUI (Leo Heerkens)

 

De Zondag is goddaank ten end,

'k zee muug van al da hange;

ik kan niks doen as lui en loom

naor 't werme bed verlange.

 

Mar 'k zee te lam om op te staon

en blijf nog efkes luiere,

't is wezelyk waor, 'k zee nog te lam

om naor m'n bed te kuiere.

 

Ge weet wel Heer, da'k Oe bemin,

al is 't mee luie leje,

ik slao 'n kruis en ik val erin;

ziezo, da's weer geleje.

 

 

OP M'N BENE (Leo Heerkens)

 

Op m'n bene, allebaai,

stao 'k temidden in de waai.

 

'k Zie de blumkes lekker bloeien

en de kelfkes lollig stoeien,

ik heur de koeie schrokke, schraanse,

'k zie de mugge vinnig daanse,

swijls de veugeltjes in klochte

keeren naor ons zachte lochte;

'k heur den leuw'rik tierelieren

as was ie 'n hemels feest aon 't vieren.

En m'n ziel wil méé gaon zinge,

méé goan daanse, méé gaon springe,

wil de lauwe locht in ijle,

lijk den leuwerik fladdere, zeile,

vliege naor 't luilekkerlaand,

smelten in den zonnebraand,

bove de wolke, langs de sterren,

naor 't onbegrensde verre,

naor 't onbekende zilte,

om te vloeien en te smilte...

 

Mar m'n bene, allebaai,

staon temidden in de waai.

 

 

VEUR 'N COMMUNIEKANTJE (Leo Heerkens)

 

Och, kiendje, wieste gij toch es goed

hoe schoon jouw zieltje straolt;

veul schonder as 'n ster in de locht,

veul schonder as ge wel oot het gedaocht,

veul schonder as et zunneke, da daolt

in gloeiende locht.

 

Och, kiendje, as gij 's merges vruug

de blaanke Hostie draogt,

dan zien oe duuzend' engelooge aon,

dan zie 'k oe oo zo geere gaon,

oew oog', oew mundje, oew zieltje jaogt

m'n zörge naor de maon.

 

Jao, kiendje, wieste naa mar es goed,

hoe schoon oew zieltje straolt,

veul schonder as de sterren in de locht,

veul schonder as ge wel oot het gedaocht,

veul schonder as et zunneke, da daolt

in gloeiende locht.

 

 

VRUUGER EN NAA (Leo Heerkens)

 

Vruuger, och Heer, wa lokte me 't leeve,

één zonnige, blommige lentewaai,

mar naa, ochèrm, wa gao-g-et er neeve,

de blumkes verdreuge, de waai is saai.

 

Vruuger, och man, 't geluk hong veur 't grijpe,

zijjig en zoft as 'ne merkaton*

mar naa; oei-oei, wa kan 't er nijpe,

na ben ik al blij mee 'n klein bietje zon.

 

Vruuger, ochgod, 't waar zingen en springe,

den hemel... hij leek me zo schoon, en dichtbij,

mar naa, och Heer, 't is vreuken en vringe,

a'k er mar koom, dan ben ik al blij.

 

* grote gele perzik

 

 

ZOMERAOVEND (Leo Heerkens)

 

Wa-d-is den aovend naa toch zaacht

nao dezen heeten dag,

zo mollig as 'n schaopevaacht,

zo zuut as roombeslag.

 

Gelijk 'n liefdevolle haand

die deur m'n haore aait,

zo vuul ik den aovend over et laand,

as 't lekker lochjes waait.

 

 

VERGEETMENIEKE (Leo Heerkens)

 

(veur de kleintjes)

 

Vergeetmenieke bloeide

temidden in de waai,

waorin 'n jungske stoeide

al in de Maai.

 

Vergeetmenieke zuchtte:

"zeg, jungske, pluk me af,"

mar 't lieve jungske vluchtte

al op 'nen draf.

 

Toen kwaam 'n koei, 'n ouwe,

verdikkies dik en dom,

die sloeg ocherm d'r rauwe

tong erom.

 

Nou is 't vergeetmenieke

vergeten en vergaon;

da hee ons dikke Mieke,

die kaoje koei gedaon.

 

 

HOMMELES (Leo Heerkens)

 

Kom hier! dan gaon we saomen uit,

't is hommeles bij ons thuis,

wa ruzie mee de vrouw gehad,

jao, jao, 't is dik 'n kruis!

 

Kom hier! 't is lekker lenteweer,

'k moet weg hier, uit da hok;

kom hier! gij zijt me nog toe troost

en... 'k viet m'ne waandelstok.

 

 

LICHT EN DONKER (Leo Heerkens)

 

Heej de zon d'r zonnevlekke,

en de maon d'r donk're plekke;

't licht is neffen et donkere schoon,

licht naost donker, spant de kroon.

 

Rembrandt wil ons 't kunstje leere

om de schaduw hoog te eere,

schaduw, kiendje van et licht,

is er geen moeder, dan is er geen wicht.

 

Zonder de hel, geenen schoonen hemel,

zonder de naacht, geen sterregewemel

zonder de zonde, was er geen deugd,

zonder verdriet, geen spierke vreugd.

 

Schaduw, kijnder, moet er vallen

op et leeve van ons allen,

schaduw, aachterkaant van 't licht,

bij et worstelen om onze plicht.