Uit
't Klokhuis van Brabant
Ik
was al zô lang van plan gewist om is in de kraant te gaon schrijven
mar ik heb er nooit nog nie goed ongedurfd omdè'k 't nie precies
geschoten kos krijgen hoe dè'k 't on de steel mos steke. Ik hô der
Zondagsaovends in "’t Engeltje" - dè is m'n stamcafé -
al is 'n paor keer mee den braawer over geprot - die is nog al
geleerd, ziede - en die zee: As ik jou was, Kubke, dan schreef ik is
'n stukske en daor stapte-n-ik mee nor Tilburg nor Artskes kraant.
Ik
zeg potdome Drik, dè was gin kwaoi gedaacht, ik mot 'n Mondag toch
nor de mondmert en dan loop ik 'ns evetjes aon; ge kunt nooit weten!
Ik
hed nie bij plannen gelaoten mar zij 'n Mondag in Tilburg op den
Heuvel aon 't bereau gewist. Dè viel daor nogal mee, ik hè daor
wè geklazineerd mee den redacteur en toen ie m'n stukske, dè'k mee
'n nuuw pen op 'nen schoonen gladgestreken buil geschreven hô 'ns
goed hô durgelezen zeetie, dè'k naaw en dan mar 'ns
"kepie" - zoo noemen zullie stukskes - mos insturen. As ik
mar zurgde, dè dur mèn schrijverij nie te veul abonnees gingen
loopen, dan zoj in z'ne kraant geregeld vur 'n plotske zurge.
Ik
zeg, dank oe wel meneer de redacteur, ge zult over men gin klaogen
hebbe en vur de abonnees zè daor mar nie bang veur. Hil 't durp bij
ons kent men, en as ze in de smieze krijgen, dè ik vort in jouwe
kraant schrijf, dan worren ze allemol abonnee veur zoo wijt as ze 't
nog nie zèn; ze willen natuurlijk allemol wete wè Kubke Kladder te
vertellen hee, dè gopt as 'nen oven! Zoo zodde zelf ôk zèn!
Afijn,
we zullen is zien, laachte-n-ie en toen ik de deur uitgong riep ie
me nog nao: denk er om, 't pepier maag mar on eene kaant beschreven
worre en ik heb 't liefst dè ge gin builen mir gebruikt. Dè was
zonne stille wenk van 'm ziede, mee dè leste woj netuurlijk zeggen:
ge mot op schoon vellekes pepier mee lijntjes schrijve; ik hô'm wel
in 't snuitje. Naa hek in den Hema 'nen grooten bloknote gekocht van
'n kwartje.... mar allee, naa zij ik ineens al veul te wijt mee
vertellen!
Ik
kwaam dan 't bereau weer uitgestapt, blij as 'n kend dè z'n irste
kemunie gedaon hee. Uit louter plezier hô'k de irste de biste
boerin wel om d're nek willen vliegen. 't Was net of ik 'n
spreekhoorntje in m'ne kop hô staon, dé hil den tijd mar spulde
van: "En we hebben 't overwonnen." 't Mot dan ôk gezee
worren dè'k 't er vergimmesch goed hô afgebrocht. Dè komt wel mee
omdek m'ne zwarte slipjas on hô, en 'nen boord en schoenen ôk al.
Dan hè'k nog nie zo'n slecht vurkomen en bovendien ik hô m'n
wordje goed gedaon, want ik zè nie op m'n mundje gevallen al zeg ik
't zelf; dè motte on Aant van Jaon de Visser mar is vraogen, die
wit daor wel van mee te praoten.
Om
den goeien afloop te vieren zè'k regelrecht nor de Looiersbeurs
gestapt en daor hè'k m'n eige getracteerd op drie aawe klaores, die
'k zoo mar stondeweg on 't buffet heb opgenomen.
Om
zis uur zè'k mee de bus nor huis gerejen en zonder irst te ete
zè'k begonnen te schrijven in m'nen nuwen bloknoot. Dees is naa al
't driede velleke. Ge ziet wel dè'k aanders schrijf as aandere
meenschen, zo'n bietje op z'n boersch. Ik hè daor 'n heel rits van
rejens veur waorvan ik er sebiet aachter mekaar vier kan opnoemen.
Op de irste plots doe'k dè zoo omdè'k nie goed aanders kan, want
ik zè zoo lomp as 't aachterste end van 'n vèrreke, heej me onze
vadder vruger aaltij gezeej. Hoop op beterschap bestaot er nie want
as ge as ezel geboren zijt, worde toch nooit 'n pèrd.
Naa
komt de twidde reje: Ik vein dè ge sommigte dingen in ons toltje
toch zô lekker smeujig zeggen kunt; net of ge in 'nen spekstruif
bèt en 't vet langs oe mondhoeken afdrent. Vurral bij ons op 't
durp kunnen ze bruin bakken.
En
naa de driede reje: al wè'k schrijf is vur ons eigen Brabantsche
volk en daor hee ginneneene vremde sjandoedel z'n snotneus tusschen
te steke. Wij bekokstoven dè hier zoo mar onder mekare net of we
thuis rond de toffel zitten te kaorten.
As
die vremde poetjakkers 't nie of mar hallef kunnen lezen zullen ze
wel zô wijs zèn d'r eigen tusschenuit te hawen, wè 't gemakste is
om gin rusie te krijgen. Ik kan naaw ôk veul beter m'n hart
binnenste buiten draaien en leegschudden zonder dè'k bang behoef te
zèn, dè ze me op m'n visje zullen spiersen as ze mènen dè'k 't
volgens hullie te veul begaoi.
En
naa zodde gullie onder haand zeker de vierde reje wel is willen
heuren war? Mar die zeg 'k nog nie; dè is vur den komenden keer.
Alleen hè'k nog te vertellen worrem boven men stukske: "Uit 't
klokhuis van Brabant" komt te staon. Dè is zô eenvoudig as de
weg in oewen eigensten broekzak.
'n
Klokhuis hedde in 'n appel, dè is 't middelste, waor de pitjes
inzitten. Tilburg mee z'ne kraans van durpen is 't binnenste van
Brabant; en er zitten ôk pitjes in, wè ik oe smoes. Ge kunt ze
soms al heuren rammelen en as ge nog ennigte jaoren geduld het, dan
zulde ze zelf zien. Omdè ik gelukkig in een van de durpen, die bij
't klokhuis heuren woon, komen men stukskes dus: "Uit 't
klokhuis van Brabant", dè's nogal wiebus geleuf ik. Ik kon ze
natuurlijk ook uit "’t hart van Brabant" laote kome mar
dè is nie zô echt want dè heej al is ooit iemes vruger gedaon.
Naa
schaai ik er af hurre; 't is zund van 't licht dè'k ammol zit te
verstoke.
KUBKE
KLADDER