Een erf in Dorst

Vroeger was het erf van een boerderij een plaats waar van alles en nog wat opgeslagen werd. Mijn opa had een hotel in Valkenburg maar was liever te vinden op het erf dat er achter lag. Een moestuin, een varkensstal, een bewaarplaats van allerlei attributen. Elk stuk hout kon nog ergens voor dienst doen. Als steel voor een schop, handvat voor een hamer, aanmaakhout of als prikhout bij de jonge aanplant in de moestuin. Weggooien deed je niet. Waarom zou je? Plaats genoeg en je weet maar nooit. 
Alles kan ooit van pas komen.

Dit soort erven zie je bijna nooit meer. Tegenwoordig lijken de erven van boerderijen meer op busparkeerplaatsen. Ook hier heeft de grote schoonmaak plaatsgevonden. Je moet al enkele honderden kilometers naar het zuiden rijden om boerderijen tegen te komen die er uit zien zoals ze hier vroeger uitzagen.

Linde Braber van de stichting Stadsbomen Tilburg attendeerde mij op een erf in Dorst. "Ga daar maar eens kijken. Oude perenbomen met daarin allerlei hout geschoven." Het is een erf met boerderij en stal dat over enkele jaren zal verdwijnen. De zoon van de boer heeft een huis gebouwd pal tegen de oude boerderij aan en de boer woont in een seniorenwoning aan de overkant van de weg. Zolang vader leeft blijft het oude erf bestaan, zodat hij het nog kan beleven zoals het was in zijn oude glorie.

'Staan daar perenbomen dan?' was de reactie van de vrouw des huizes in het nieuwbouwhuis waar ik aanbelde om toestemming te vragen om foto's te mogen maken. Vergane Glorie, bijna weg, maar ook daadwerkelijk ver vergaan.