Een fraaie laan is een sonnetje waard...

Ik vond die namen maar vreemd toen ik een kleine drie decennia geleden in het dorp kwam wonen: Horziksestraat, Spurkstraat... Maar de naam Preutelsteeg sloeg toch wel alles. Ik heb ooit wat plaatselijke heemkundigen naar de oorsprong van die naam gevraagd, maar heb geen bevredigend antwoord gekregen. En een paar jaar geleden vloeide de regel 'De Preutelsteeg verdient een fraai sonnet' uit mijn pen. Gevolgd door de resterende dertien regels van het sonnet. En om te bewijzen dat die eerste regel niet overdreven is, heb ik de Preutelsteeg ook nog even gekiekt na een fikse Koninginnedagregenbui.


Preutelsteeg

De Preutelsteeg verdient een fraai sonnet
Maar ‘t rijmen stelt me danig voor problemen
De straatnaam wil zich er niet echt voor lenen
Ik faal en voel me in mijn hemd gezet

Ik schrijf vlot vellen vol met rijm op steeg
En geef me een kwartiertje en ik reutel
Een aardig eindje weg met rijm op preutel
Maar Preutelsteeg… mijn kladblokje blijft leeg

Toch ligt die weg idyllisch in het land
Al suggereert de naam nou niet meteen
Een plek waarvan je zegt: daar wil ik heen
Maar hij verdient niet dat het vers steeds strandt

Ik heb de pest in dat ik nooit de sleutel kreeg
Tot het geheim van wat er rijmt op Preutelsteeg