Brabant Cultureel • Brabant Literair

Tijdschrift voor kunst, cultuur en literatuur

64ste Jaargang - nummer 1 - februari 2015

©Brabant Cultureel – februari 2015

Mijmering: Verdienstelijk

door Marjolijn Sengers

‘Bent u van de pr,’ vraagt hij als ik met entreekaartjes in mijn hand naar buiten loop. Twee mensen van midden zestig staan voor de deur van de artiesteningang. Ze kijken zoekend om zich heen. Nee, ik ben niet van de pr. ‘U ziet er wel zo uit,’ zegt de man verontschuldigend.

Ik ken ze. Ze behoren tot een wereld die ooit de mijne was, waar het veilig was en warm. Die rook naar hout en hars, naar instrumenten en bladmuziek, naar potloden en gummen. Een wereld van donkerbruine beslotenheid,  vol muziek en oefening-baart-kunst.

De eerste keer dat ik haar zag, lang geleden, hoorde ik haar vooral. Zij speelde hoog en virtuoos. Onbereikbaar goed voor een beginneling als ik toen was. Kan ik dat ook, vroeg ik aan iemand die er verstand van had. Hij zei dat zij ‘verdienstelijk’ speelde en ‘waarom niet’. Ik vertel ze mijn herinnering, aan de gemeenschappelijke lerares, die streng was en soms onrechtvaardig, aan de hoge kamer met de krakende vloer, aan de klankkleur van een geliefd verleden. En aan de toewijding aan het vak, niet meer van deze tijd.

Een mooie man komt door de deur, twee gezichten lichten op. Onze zoon, zeggen ze trots. Ja, ik weet het, hij speelt in het beste orkest van de wereld, eerste lessenaar, meer dan ‘verdienstelijk’. De zoon geeft de kaartjes en wrijft zijn handen warm. Strawinsky wacht.

Speel je nog, vragen ze mij. Nee, ik speel niet meer. Zij wel? Domme vraag; niet spelen is niet ademen. Vier kleinkinderen hebben we, zegt zij blij op de drempel van de zaal, en ze spelen allemaal. Geen wonder. Of misschien wel.