Brabant Cultureel • Brabant Literair
Tijdschrift voor kunst, cultuur en literatuur
64ste Jaargang - nummer 1 - februari 2015
| HOME BC / BL | Contact / Reageren | Archief Brabant Cultureel | Archief Brabant Literair |
¶ Huub van Esch (Haaren 1970) werkt in deeltijd als productiemedewerker. De meeste tijd besteedt hij aan het schrijven van gedichten. Hij publiceerde eerder in Schoon schip, in de verzamelbundel Echte inkt van uitgeverij Opwenteling en in enkele verzamelbundeltjes samengesteld uit wedstrijden van uitgeverij Kontrast. Winnaar finale Brabant Gedicht 2006 te Leuven.
©Brabant Cultureel – februari 2015
Zeven gedichten
door Huub van Esch
het stinkt naar kak hier in
mijn Kartuizer kluis
die ik jarenlang mijn huis
heb gewaand,
godverdomme Jan, geen
luis valt hier nog plat te drukken,
alleen het suizen
in het oor is mij gebleven,
en tik.
ik ben de poëet, een meester
met stok, ik leef in een hol
omgeven door spinrag,
een huis van buitenbeentjes,
arme luizen in het stof,
ik herinner mij de jonge jaren
op het plein, de jongens vol
dromen die wij waren,
en het noodlot dat me trof.
de verbeelding laat ons een leven
zien dat wij niet leiden maar toch
voortdurend moeten belijden,
lichaam en geest bedrijven daarin
het vraagstuk van het wezen en
scheppen de mogelijkheid om
leegte te verwerven op een wijze
zoals wij die zelden zullen begrijpen
met enkel het rationele denken.
de vogels zijn mijn vrienden,
de vogels groeten mij al-
tijd wanneer ik voorbij ga,
de kraai roept mijn naam,
de ekster legt zilveren kralen
op de plaats waar ik ben,
de schreeuw van de meeuw
wakkert het verlangen aan
naar eeuwigheid, soms
zelfs moet ik wat grienen,
maar meestal houd ik het droog.
men moet voorzichtig zijn met
de woorden die men gebruikt
wanneer ik in de buurt ben,
voordat je het weet stuur ik je
het bos in waar de woorden
stuurloos worden zonder
het oordeel dat ze heeft voort-
gebracht, voordat je het weet
slaat het allerlaatste uur
en legt de klok het zwijgen
over het verwijt dat men heeft
beijverd met bekwaam besluit.
een zacht verstilde glimlachende vrouw
die mij de hand op het hart legt
en zal zeggen dat het goed is,
dat is de liefde,
dat is het stille geluid
van een zoekende mug
die de gehele nacht doet huiveren
waardoor het gebeente verstijft
en wordt een witte roos
die trillend al haar blad verliest.
de werkelijkheid kent vele gedaanten
waarin ze verschijnt,
toch blijft ze voor ons ongrijpbaar,
onbenoembaar, onaantastbaar
en op velerlei wijze
tegenstrijdig aan zichzelf,
op wat wij zeggen dat ze is
ontglipt ze ons,
en laat ons dromen zijn.