Brabant Cultureel • Brabant Literair
Tijdschrift voor kunst, cultuur en literatuur
63ste Jaargang - oktober 2014
| HOME BC / BL | Contact / Reageren | Archief Brabant Cultureel | Archief Brabant Literair |
¶ Camiel Hamans (Herten bijRoermond 1948). Neerlandicus-taalkundige, journalist en politiek adviseur. Was als historisch taalkundige verbonden aan de Rijksuniversiteit Leiden, werkte als chef cultuur voor de KRO-Radio, was adjunct-hoofdredacteur van Dagblad De Stem in Breda, hoofdredacteur van Brabant Cultureel en directeur van de Anne Vondeling Stichting (te Brussel en Straatsburg). Momenteel is hij als hoogleraar Nederlandse taalkunde verbonden aan de Adam Mickiewicz Universiteit te Poznań, Polen.
¶ Demian Geerlings (Lisse 1974) groeide op in Groningen en zakte via de kunstacademie in Kampen (illustratie) af naar het zuiden. Als student aan de academie in Tilburg (animatiefilm) begon Demian in 1998 maandelijks voor Brabant Cultureel een prent te tekenen. Door iedere tekening in een andere stijl te maken, bouwde hij een breed portfolio op waarmee hij opdrachtgevers vond als Malmberg en Hoppenbrouwers. Demian maakt ook animatiefilms, videoclips en muziek.
©Brabant Cultureel – oktober 2014
Bergopwaarts
door Camiel Hamans
Geen groter genoegen dan de herkenning. Wie tegen de avond het rozerode silhouet van het Alhambra ziet oprijzen, beseft dat hij goed zit. Dit is Granada, de plaats van het affiche van het leslokaal in de Volksuniversiteit. Samen met dat andere plaatje van de trotse stierenvechter de must see van het Iberische schiereiland. Granada, de stad die gelijkelijk door islam en christendom gevormd is.
De mathematische ornamenten en eiwitte honingraatconstructies van Yusuf ibn Nasr, zowel als de zeer aanwezige pronkzucht van Isabella en Ferdinand, Los Reyes Católicos. De imposante laatste rustplaats van de tragische Johanna de Waanzinnige en haar Philips de Schone net zo goed als de verfijning van de Moorse subtiliteiten van het filigrein stucwerk en de ingelegde houten plafonds. De kleine madrassa, nu niet langer studie- maar conferentieruimte voor de plaatselijke universiteit tegenover de megalomane kathedraal van Karel V. En zo staan ook Noord en Zuid tegenover elkaar in Granada: de ingetogen Dirk Boutsen, Hans Memlingen en andere schilderstukken uit een Ibero-Vlaamse school in de sacristie van de Koninklijke kapel naast de schitterpracht van zilveren voertuigen waarmee in processies het Heilig Sacrament aan het volk wordt getoond en die nu in zijkapelletjes van parochiekerken wachten tot ze weer tot activiteit opgeroepen worden.
illustratie Demian
Maar vertelt de hoteleigenaar: ‘U hebt nog niets gezien, als u niet de zon hebt zien ondergaan achter het Alhambra. Dat moet u doen vanaf de heuvel aan de overkant.’ Hij raadt een bus aan die de moeilijke tocht naar boven zal vergemakkelijken, maar wie zich op reis niet wil inspannen geniet niet. Dus gaat het te voet langs de stralend witte geveltjes van het Unesco-bergwijkje die in helderheid wedijveren met de namiddagzon, onafzienbare trappen op, over paadjes geplaveid met rivierkeitjes, over iets bredere straatjes met kinderkopjes en opnieuw trappen en treden. Eindeloos. Zout zweet prikt in de ogen, knieën dreigen met weigering en de ademhaling is die van een uitgeputte sportman. Maar nog slechts een paar steegjes en dan gloort het uitzichtpleintje, waarvan flarden levende gitaarmuziek al naar beneden waaien. Een enkele zigeuner passeert alsof hij danst.
Rechts de gesloten muur van een nonnenklooster, waarop een schamel papiertje duidelijk maakt dat de slotzusters via een ingewikkeld draairaam, zonder zelf ooit zichtbaar te worden, koekjes en andere zoetwaar te koop aanbieden, links op niet veel meer dan armbreedte afstand een rijtje woninkjes. Deuren en ramen geblindeerd tegen de hitte van de middagzon. Naast elke voordeur een brievenbusje, net groot genoeg voor een reclamefoldertje, grijs, verschoten geel, de volgende zwart en dan een in donkergroen met onderaan in het midden negen keurige letters: Brabantia. We zijn gered, we zijn thuis.