Brabant Cultureel • Brabant Literair

Tijdschrift voor kunst, cultuur en literatuur

63ste Jaargang - juni 2014

¶ Joep Eijkens gaat nooit de deur uit zonder camera. Er valt onderweg ook zoveel te zien dat hij vast wil leggen - van bijzondere mensen tot rare plekken, van mooi licht tot kauwen in een kloostertuin. Voor Brabant Cultureel maakt hij deze nieuwe rubriek waarin tekst en fotografie worden gecombineerd.

©Brabant Cultureel – juni 2014

Onderweg: fotocolumn

door Joep Eijkens

Drijfzand

Ook al ontbrak elk woord en had ik zoiets nooit eerder gezien, ik wist meteen wat het gele bord betekende. Het stond aan de rand van een stuk akkerland dat was opgespoten met modderig zand. Inderdaad: drijfzand. En om die reden stond dat bord daar – op een steenworp afstand van het Bels Lijntje, ooit de spoorverbinding tussen Tilburg en Turnhout, niet ver van Riel. Ik was op weg naar Baarle-Nassau, naar Henk Eikenaar die open dag hield in zijn atelier.

Er bleken meer waarschuwingsbordjes te staan. Maar waarom ze juist dit ene stuk land hadden opgespoten, stond er niet bij. Het deed me denken aan de jaren zestig, toen de moerassen en leemputten van de Rauwbraken aan de oostelijke rand van Tilburg onder het spuitzand verdwenen om plaats te maken voor industriegebied.

Aanvankelijk was dat voor ons vogelaars heel aantrekkelijk. Er ontstonden waterplassen en slikachtige strandjes die ook vogels trokken die je anders alleen aan zee zag. We zagen er zelfs de in Nederland praktisch uitgestorven griel. Maar na een jaar of twee, drie was het met de pret gedaan en verrezen er grote fabrieken en lelijke opslaghallen. Zeker, ik vond het een verarming, en dat vind ik nog. Maar om ervoor op de barricaden te gaan, nee. Ik trok sowieso minder de natuur in.

En dat drijfzand? Er werd toen geloof ik niet voor gewaarschuwd, maar je wist wel dat je hier en daar moest uitkijken. Ik herinner me vaag een verhaal van een jongen die tot aan zijn borstkas was komen vast te zitten in het zuigende zand. En dat ze planken hadden moeten gebruiken om hem er weer uit te trekken. Maar ik weet niet meer zeker of dat daar is gebeurd. Wie kent trouwens nog de Rauwbraken? Het enige wat daar nu nog aan herinnert, is een zwembad in Berkel-Enschot dat die naam draagt.

PS. Het bezoek aan het atelier van Henk Eikenaar was overigens heel plezierig. Zijn kleurrijke schilderijen komen goed tot hun recht in de voormalige kloosterkapel die nu zijn atelier is. Wie er zelf eens heen wil, belt 013-518.1696 of 06-50.69.04.10.

Zie ook: www.henkeikenaar.nl