Brabant Cultureel • Brabant Literair

Tijdschrift voor kunst, cultuur en literatuur

63ste Jaargang - april 2014

©Brabant Cultureel – april 2014

Mijmering: Bach-Brazilië

door Marjolijn Sengers

‘Mooi concert?’ vraagt de vriendelijke eindredacteur die ’s avonds laat de poort naar het parkeerterrein opent. Ja, mooi concert, Pieter Wispelwey in de ‘Suites voor cellosolo’ van Bach. Bach? De eindredacteur krabt zich achter de oren. Ja, die kent-ie wel. Fijn trouwens dat ik me meld, een alibi om de slaperige sfeer op de redactie even te ontlopen en een sjekkie te roken; kwam er elk uur maar iemand om z’n auto op te halen.

‘Heb jij ook wat met muziek,’ vraag ik hem, terwijl hij gebroederlijk met me meeloopt. ‘Ivete Samgado,’ zegt hij, zo snel dat ik hem niet goed versta. ‘Wie?’ ‘Ivete Sangalo, met een n ja, en een l.’ ‘Nooit van gehoord.’ Hij kijkt verbaasd. ‘Braziliaans,’ zegt hij, ‘mooie vrouw, stevige ritmes.’ Ooit was hij bij een concert van haar in Rio, samen met honderdduizend anderen. Gezellig was het, één grote dansende massa. Hij danste ook, bij zoiets zit je niet stil.

‘Wat doe je op de krant,’ vraag ik. ‘Sport,’ zegt hij, terwijl hij een haal neemt en van de buitenlucht geniet. ‘Da’s andere koek.’ ‘Ja.’ ‘En ken je Forró,’ stoomt-ie door? Wederom nee. ‘Ook Braziliaans, ook te gek, ook goed voor volle stadions.’ Ik beloof hem thuis op YouTube te kijken. Sangalo en Forró, met een streepje op de tweede o.

Sigaret op, auto in zicht, wel bedankt en wel thuis.

Honderdduizend mensen in een stadion in Rio, honderd bij Pieter Wispelwey in De Toonzaal in Den Bosch. Tja. Een mooi concert. Allebei.