Mijn broertjes waren ook misdienaar.
Er werd thuis weinig ophef over gemaakt.
Natuurlijk weet ik niet hoe dit exact tot stand is gekomen, de pastoor kwam bij ons eigenlijk nooit op de koffie, en wij waren een vrij normaal gezin, niet hoog en niet laag in klasse.
Dit naar aanleiding van de gelezen stukjes die al geplaatst zijn.
Wij als meisjes zaten op het koor, jongerenkoor, gemengd koor, noem maar op.
Een betere manier om de mis-plicht te voldoen, je kon tenminste nog eens lekker giechelen en smiespelen ook al leverde dat vaak boze blikken op!
Wel hebben mijn ouders ooit de opmerking gemaakt dat de jongens wel wat erg vaak les misten omdat ze dan moesten dienen.
Misschien dat er in onze parochie wel erg veel begrafenissen en/of huwelijken waren in die jaren.
En deze moesten gediend worden, school  of niet.
Mijn broers zijn van '53-'56 en '58.
De middelste was wezenloos van het wieroken, blijkbaar iets wat je na een bepaalde dienperiode pas mocht doen, en er werd ook nogal eens een poging ondernomen om van de miswijn te proeven.
Ook op zaterdag werd vaak een beroep op de jongens gedaan, dat was toen er geen les meer was op de Lagere School.
Ze mochten dan mee koper poetsen en andere dingen.
En daar wil ik nu toch even op terug komen.
De afgelopen jaren heb ik daar erg vaak aan gedacht.
Is het wel juist te noemen wat er toen gebeurd is, of was het gewoon in die tijd iets waar geen ophef over gemaakt werd?
Boven de misdienaartjes stond een acoliet.
Die had min of meer de leiding over het groepje misdienaars, ook bij het jaarlijkse uitstapje was dat het geval.
Boven hem stond dan weer de koster en dan kwam pas de kapelaan en/of pastoor.
Omdat het mijn moeder op een gegeven moment opviel dat meestal de twee kleintjes gevraagd werden om op zaterdag te komen helpen, en ook waarschijnlijk iets in hun gedrag als ze terug kwamen uit de kerk is ze op gaan letten.
Toen ik op dinsdagavond naar het koor ging, kreeg ik een briefje mee voor de kapelaan.
War er in stond wist ik niet, maar wel was ik erg verbaasd dat hij 5 minuten na de repetitie op de stoep stond.
Hij had een onderhoud met mijn moeder in de keuken, met dichte deuren!
Uit de sfeer kon je opmaken dat het menens was.
Ook mijn vader, die overigens niet zo kerkelijk aangelegd was, werd buiten dit gesprek gehouden!
Het helpen op zaterdag was vanaf die avond voorbij, en missen werden alleen bij hoge uitzonderingen of gebrek aan andere misdienaars nog gediend. Dus er was wel degelijk iets aan de hand geweest.
Dit alles speelde zich af, ik gok, rond 1964.
Later heb ik mijn moeder eens gepolst over wat er toen aan de hand was.
De acoliet had zijn handen niet van onze twee jongste broertjes af kunnen houden, al had hij een uitgesproken voorkeur voor de middelste.
Die mocht ook als enige de klokkentoren mee in op zaterdag...
Wat voor spelletjes daar verder plaatsvonden hoef ik niet uit te leggen!
Verder werd er nergens over gepraat, de kapelaan moest het oplossen met de acoliet, en deze heeft nog jaren de mis mee gediend!
Toch keek ik met andere ogen naar deze jonge gast, werd soms zelfs een beetje misselijk.
Dus ik kan niet zeggen dat ik erg warm liep voor deze grote jongens.
Eerlijk gezegd vind ik dat mijn moeder toen fout gehandeld heeft, als het mijn kind overkomen was had ik het (denk ik) heel anders aan gepakt, of is dat meer van deze tijd?
Mijn eigen man is misdienaar geweest op kostschool, de Ruwenberg, dat hoorde er gewoon bij.
Hij weet veel meer over de bijbel en kerkelijke gewoontes als ik zelf.
Onze dochter heeft ooit misdienaar mogen zijn tijdens de mis en doop van een neefje, ze was net 4.
Apetrots liep ze met een volle schaal hosties, ze miste een treetje en tot aller ontzetting lag ze languit voor in de kerk met een lading hosties voor de hele gelovige gemeente voor haar neus uitgespreid!
Nee, zelf heb ik nooit de wens gehad om de mis te mogen dienen, ik vond het als jong meisje eigenlijk hetzelfde als brood smeren en pap op scheppen voor je kleinere broertjes en zusjes! Dienen dus.