Toen ik het stukje over misdienaars gisteren las, kon ik de pas uitgeblazen kaarsen weer ruiken en voelde ik de priemende blik van Cees de koster weer in mijn rug prikken. Cees die zo bang was dat wij met opzet kaarsvet knoeiden op de fraaie kleden die de nonnen zo ijverig voor de kerk van het Groeseind geknoopt hadden.

Mijn herinneringen zijn ook nog levendig en verschillende voorbeelden uit het stukje herken ik wel. Niet dat laten vallen van het boek, want ik was natuurlijk wel een erg goede misdienaar... Dat hield ons natuurlijk niet tegen om er ook regelmatig van te profiteren dat we een belangrijke rol hadden. Niet alleen belangrijk, ook machtig soms. Wat dacht je van een huwelijksmis waarbij de bruidegom vooraf had laten weten dat de bruid niet goed tegen de geur van wierook kon. Bij de weddenschap hielden we meestal de consecratie aan als het moment dat de bruid richting sacristie afgevoerd moest zijn. Aangezien we de middelen voor het winnen van die weddenschap letterlijk in de hand hadden, wonnen we hem zo goed als altijd...