Bie Bie Cie

Ed Schilders

Vorige week schreef ik dat in de oorlogsjaren de collectes van de ‘Winterhulp’ in de geur van collaboratie stonden. Dat wordt bevestigd door een cynische slagzin, ingezonden door Jan van Poppel: Nog geen knoop van mijn gulp/ Voor de Winterhulp. Ook Kees Roovers herinnerde zich dat gezegde, met het kleine verschil dat de collectant zelfs geen ‘knoopje’ kreeg! Roovers stuurde ook een vers over Van der Lubbe, de Nederlander die het gebouw van de Rijksdag (in Berlijn) in brand stak, en door de Duitsers ter dood werd gebracht. Het is een optelrijm:

Een twee - Van der Lubbe moet mee

drie vier - Van der Lubbe is hier

vijf zes - Van der Lubbe moet onder het mes

zeven acht - Van der Lubbe wordt geslacht

negen tien - Van der Lubbe gaat in het worstmachien.

‘Niet leuk’, schrijft Roovers, ‘maar daar dacht je toen niet aan. Ik moest het even kwijt.’ Het lijkt me goed dat ook zulke teksten bewaard worden. Ze zeggen iets over de ongekende wreedheid van de onderdrukking. Dan helpt alleen humor, hoe zwart die ook is.

Illustratie ingezonden door G. Kuitert

Cok Snijders stuurde een prachtige (lied)tekst in over de alledaagse ‘beslommeringen’ van het clandestiene leven onder een bezetter. Hij begint met onderduikers:

De joodse vrienden huisden boven op de zolder

en leden daar hun haast geruisloze bestaan

Zij komen dan ook meestentijds niet buiten

en zien alleen nog maar de zon bij volle maan.

Daarna gaat het over het drukken van valse bonnen en persoonsbewijzen, het aanplakken van valse baarden, en luisteren naar de clandestiene radio. In het refrein komt iedereen om zeven uur uit zijn schuilplaats om naar de klokken van de Big Ben en Radio Oranje te luisteren:

Als het klokje zeven slagen telt

Dan wordt op Engeland afgesteld

We hebben het zo gevonden

Bim bam bim bam, de Bie Bie Cie in Londen.

 

Voor de volledige tekst KLIK HIER.