LIEDTEKSTEN UIT

DE TILBURGSE REVUE

  Meej de meziek mee

De huizen hadden deuren en kozijnen

In stemmig beige of in donkerblauw

'n Straat vol dichte, muffige gordijnen

En alle huizen waren even grauw

Behalve dan dat ene huis van jou

Piet Retiefstraat, Piet Retiefstraat

Ach, waarvoor die Piet Retief staat

Heeft me nooit wat kunnen schelen

Nee, dat ging aan mij voorbij

Want het ging me om één huisje

In die monotone rij

Want, lieveling, daar woonde jij

Daar woonde jij

Je kon dat straatje achteloos doorlopen

Je overzag 't in één oogopslag

Er viel nooit iets te halen ofte hopen

Toch fietste ik je huis langs, elke dag

Vol vlinders als ik dan je schaduw zag

Piet Retiefstraat, Piet Retiefstraat

Waar 't huisje van m'n lief staat

Met z'n donkerblauw kozijntje

En z'n even blauwe deur...

Ach, ik dacht nooit aan iets anders

En toch werd 't nooit 'n sleur

De wereld had 'n blauwe kleur

Die blauwe kleur

Het bleef bij af en toe je schim aanschouwen

Je ging voor ik 'n kans kreeg van mij heen

Wat rest zijn al die woningbouwgebouwen

Die eeuwig meer zijn dan wat blokken steen

't Was immers daar dat jij voorgoed verdween

Piet Retiefstraat, Piet Retiefstraat

Stil verdriet-straat, ongeriefstraat

Hartverscheurend stukje Oerle

Tranendal in Tilburg-Zuid

Alles hier doet aan je denken

Deur na deur en ruit na ruit

Ik fiets jouw straat voor altijd uit

Voor altijd uit