Naar den Bosch lopen

In het begin van de jaren '60, ik was toen 15 jaar, liepen we op de eerste zondag in

mei vanaf Goirle naar den Bosch, we vertrokken dan 's morgens vroeg om 4.00 uur

het was dan nog donker wat al heel spannend was, eerst naar Korvel in Tilburg om

enkele meisjes op te halen, want het was een voor ons een feest om naar Den Bosch

te lopen, zeker omdat we nog geen verkering mochten hebben maar onder het mom

dat we naar de kerk gingen werd hier niets over gezegd (en door ons, thuis ook niet

verteld).

Menige liefdesparen zijn hier ontstaan, met een groep van 16 jongens en meisjes

togen we naar Den Bosch, we zongen liedjes, waaronder ook liedjes die niet

op een bedevaart thuis horen, maar we hadden wel plezier, spelletjes deden

we ook, b.v. eigen linkerbeen en het rechterbeen van een ander(liefst een meisje)

aan elkaar binden met een sjaal, en dan lopen, zodoende moest je elkaar wel

stevig vasthouden, anders raakte je uit evenwicht.

Bij de IJzeren man sloegen we af, weet ik me nog te herinneren, en zo naar de

Sint Jan, daar naar de kerk, nog even rondhangen, en dan met de trein terug

naar Tilburg.

Thuis vroeg mijn vader hoeveel weesgegroetjes ik voor Onze-lieve-vrouw had

gebeden; hij werd boos toen ik zei dat ik Onze-lieve-vrouw niet gezien had, ik

heb hem maar niet verteld dat we door de swies (een man met in een mooi pak

en een stok) de kerk waren uitgezet, omdat er een meisje ziek was geworden

(ze is nu al 35 jaar mijn echtgenote).

We hebben dit enkele jaren volgehouden, en denk er nog met veel plezier

aan terug; als ik het mijn kinderen vertel, vragen ze of we gek waren om

zo’n eind te lopen, zij vinden dit te fietsen al te ver.