Naar Den Bosch toe

’t Was mei 1949. Een gezellig feest met allemaal jongeren op zaterdagavond, en ’t was al laat in de kleine uurtjes toen we samen tot het besluit kwamen: we gaan naar Den Bosch lopen.

Als jong meisje ging ik eerst naar huis, want ik moest me altijd even afmelden en kreeg de mededeling: ‘Ga maar gauw slapen, ’t is al zo laat.’

‘Nou nee, wij gaan met ’t hel;e stel even naar Den Bosch lopen.’

Onderweg veel plezier, gezongen, en veel gepraat.

Heel wonderlijk, we zagen het licht worden.

Sommigen hadden nadorst en namen wat melk uit de melkbussen die buiten stonden bij de boerderijen om opgehaald te worden.

We liepen er wel vier uur op, en in de kathedraal deed ik mijn schoenen uit en de plavuizen van de St. jan sloegen uit.

Toch hebben we allemaal samen de mis bijgewoond. Daarna met de trein naar Tilburg, naar huis, en naar bed, vermoeid maar o zo voldaan.

’t Is weer mei: 1972; allang getrouwd, en twee dochters van 11 en 13 jaar.

’t Was weer ’n gezellig feestje op zaterdagavond met buurtgenoten en hun jeugd.

’t Was weer laat. U begrijpt het al: ‘We gaan naar Den Bosch lopen.’

We hebben weer veel gezongen, zelfs ’t Weesgegroet, alle soorten liederen, wel melodieën waar je lekker op liep. We vroegen ons ook af: waarom doen we dit? Nou ja, in de mei ging je gewoon naar Den Bosch, er was een sterke gemeenschapsband.

Weer zagen we het licht worden, heel wonderlijk. Samen in de St. Jan, met blaren en zere voeten de mis bijgewoond.

Daarna op de Parade ons eigen brood opgegeten bij een kopje koffie; zo ging dat in die tijd!

Als ’t nu weer mei 2002 op de kalender is, gaan we weer naar Den Bosch; met ons beiden in de auto, met alle fijne herinneringen!