Meer verhalen van Elie van Schilt lezen? KLIK HIER.

Elie van Schilt

Het verhaal van Ed In 't Ven heb ik met belangstelling gelezen, vooral daar ik zelf nog bij Frater Silvius in de klas heb gezeten.

Eerst even het aantal schooluren: dat was in mijn tijd geen 40 uur maar 26 uur.

Schooltijden van 9 uur tot 12 uur, daarna van 13.30 uur tot 16 uur. 's Zaterdags van 9 uur tot 12 uur.

Frater Silvius was in onze tijd - ik meen mij te herinneren dat hij gedurende de oorlogsjaren op de Hasseltse school werd geplaatst - al zeer geliefd bij alle leerlingen.

Zijn manier van natuurkundeles geven was geweldig populair; was het goed weer dan trok hij er met heel de klas op uit. Het was toen maar goed een kwartiertje lopen en we zaten in het bosgebied, onderweg konden wij vragen stellen over ieder plantje, struikje of boompje dat we zagen, hij wist overal van te vertellen en dat op een dusdanige manier dat het iedereen boeide.

Kwamen wij onderweg een boer tegen, iedereen kende hem; vaak was het dan voor ons even rusten geblazen omdat hij met de man een praatje maakte en hem vaak raad gaf over landbouwperikelen.

Hij gaf ook avondles op een land- en tuinbouwschool en inderdaad, buiten de tijd dat hij sliep en les gaf op school, hij was altijd bezig met de natuur.

Hij dronk ook graag een borreltje en in het vuur van het gesprek werd het dan wel ooit een of twee borreltjes teveel, zo kon het dan gebeuren dat men een zatte frater op de fiets tegen kwam.

Later heeft hij nog een fiets met hulpmotor bereden; het bijzondere aan dit vervoermiddel, het had een watergekoeld motortje.

De bromfiets heeft nadien nog jaren lang bij Gerrit Rossenberg in de garage gestaan; ook daar kwam hij voordien regelmatig op bezoek. Gerrit woonde ook aan de Reeshofdijk en heeft nog lang les gegeven in bromfietstechniek in een school aan de Wandelboslaan.

Waar de bromfiets gebleven is na de dood van Gerrit Rossenberg, dat weten misschien zijn erfgenamen of zijn zuster die naast hem woonde op de Reeshofdijk.

Ook als hij bij Gerrit op bezoek kwam, altijd met een sigaar in zijn mond, dan dronk hij ook graag een borreltje; was hij dan iets aangeschoten bij het naar huis gaan - het fraterkostuum was toen al afgeschaft, dus het viel niet zo op.

Zelf ben ik niet van boerenafkomst, maar klasgenoten van mij die van huis uit wel boeren waren, hebben ook vaak nadat ze de school hadden verlaten nog jarenlang contact gehad met frater Silvius.

Ik denk dat zijn naam, net als die van frater Andreas, nog heel lang zal blijven leven, maar of hij ooit zalig zal worden verklaard net als frater Andreas, dat betwijfel ik; hij hield van de geneugten van het leven, goed eten en een borrel op zijn tijd, daarbij een goede sigaar.

Dat zijn mijn positieve herinneringen aan frater Silvius, hierbij opgemerkt dat ik geen enkele negatieve herinnering heb aan deze boer en frater.