Fiets
Mijn
kleinzoon heeft nu een fiets. Een echte dus. Zo een zonder
zijwieltjes. En hij kan er verdomd goed mee overweg. Maar ja, die
kleinzoon van mij is dan ook het intelligentste, liefste en
gemakkelijkste kleinkind dat bestaat. Zoals van alle opa`s. Maar
dat terzijde.
Die
fiets, die zette mij aan het denken.
Wanneer
had ik mijn eerste fiets. Tijdens de oorlog waren er wel fietsen
maar geen banden. Tenminste geen luchtbanden. Veel "inventievelingen"
hadden diverse oplossingen. Houten banden, rubberslangen, oude
versleten buitenbanden met ik weet niet wat opgevuld, etc.
Allemaal
ellende. Maar als jeugd konden wij het best uit de voeten met
fietsen zonder banden. En hoewel het enige vaardigheid vereiste
kon je daar geweldig hard mee rijden.
En
vallen.
Mijn
moeder had kans gezien om voor mij een "polderbroek" te
creëren. Een "plus-four". Voor de zon en feestdagen.
Die
zat zo lekker ruim om je benen, dat wel, maar dat wist die fiets
ook. Want net als je met een behoorlijke snelheid door de straat
fietste dan greep het door de kinderkopjes gemolde achterwiel een
van de broekspijpen en daar lag je dan. Behalve de scheur in de
pijp ook nog door de knieën gevallen.
En
nu moest je nog naar huis. Uitleggen wat er gebeurd was.
Maar
dan mijn eerste echte fiets. Dat was er beslist geen uit de
winkel. Alweer mijn vader, zag kans om een en ander aan onderdelen
bij elkaar te krijgen om zelf iets in elkaar te knutselen. Toen
leerden we de onderdelen al kennen van een fiets. Trapas,
crankspie, balhoofd, terugtraprem, etc. En zelf mee in elkaar
zetten. En een betere leerschool was er niet.
Een
of meer fietskogeltjes te weinig hinderde niet als de rest maar
allemaal even groot was.
En
op een gegeven moment zei mijn vader, "Zóó jonge, oe fiets
is naaw klaor mar èèn ding ontbrikt ur nog aon".
"Jè
pa, dè daocht ik al, ut stuur".
"En
wè naaw?".
"Gao
mar efkes naor de haove, naor jood van Raok en vraogt mar of degge
daor efkes meugt zuuke".
En
verdomd, deze jongen kwam thuis met een echt stuur. Weliswaar
helemaal geroest maar de fiets was daar.
Schilderen
en biezen moest ik zelf doen maar na die klus was ik zo trots als
het bewuste hondje.
