INHOUD SCHELLEKENS
HOME
SPECIAAL
AUTEURS
TEKSTEN
BRABANTS
INTERVIEWS

 

Jan Schellekens

Herinneringen uit de Hoogvensestraat


Onzen Opa

As klèèn menneke hak daor nòòt gin èèrg in mar laoter, hil wè aawer geworre, wok wel is wete waor dè onze femilie eigeluk van afstamde. Dus waor dè onzen opa vandaon kwaam.

Ge kost nòòt wete. Of dè wij misschien van adel ware gewist. Ik zaag mun èège al op zon kestiltje wone. Mee un breeje oprijlaon, un brug over de slotgracht en un gròòt valhek. As ik dan mee mun perd thùis kwaam ging de brug omlaag en ut hek omhòòg en dan stond al ut personèèl men al op te waochte. Om men úit mun harnas te lichte. En dè was wel nòòdig want un harnas ùit trekke is nogal wè aanders dan un spèèkerbroek en un paor naikies.

As klèèn menneke hak daor nòòt gin èèrg in mar laoter, hil wè aawer geworre, wok wel is wete waor dè onze femilie eigeluk van afstamde. Dus waor dè onzen opa vandaon kwaam.

Ge kost nòòt wete. Of dè wij misschien van adel ware gewist. Ik zaag mun èège al op zon kestiltje wone. Mee un breeje oprijlaon, un brug over de slotgracht en un gròòt valhek. As ik dan mee mun perd thùis kwaam ging de brug omlaag en ut hek omhòòg en dan stond al ut personèèl men al op te waochte. Om men úit mun harnas te lichte. En dè was wel nòòdig want un harnas ùit trekke is nogal wè aanders dan un spèèkerbroek en un paor naikies.

Dus wè let men, docht ik, om is langs ut archief te gaon en èèn en aander ùit te zuuke.

Nao enige informatie ging ik mee mun fietske op pad. Mee de gedaachte dè ut fietske eigeluk un perd moes zèèn.

Nou nou, over unne kaawe kermis gesproke. Daor kwaam ik al gaaw van thùis.

Mun èège kon ik nog wel opspore en onze pa òòk mar toen kwaam ut. Dòòd spoor. Niks mir te vèène. Ik aon zonne meens van ut archief gevraogd. Hoe zit dè?

Des nie zò moeiluk zeetie, ge het hier in Tilburg niks mir te zuuke. Ge moet in Gilze Rije zèèn. En dè archief zit in Oosterhout.

Daor ging dus mun reputatie as trotse rasechte Tilburger. Ok al om dè ons moeder van Osterwèèk was. Mar ut èèregste kwaam nog. Ikke naor Oosterhout mar toen ik daor in de papiere ging zitte snuffele bleek al gaaw dè men vurvadere ammaol `boumanne` waare.

Zóó noemde ze vruuger de boere. Ik zèè dus mar unnen dóódgewonen boer.

Naaw niks te naodèèle van die meense mar unnen boer is toch wir wè aanders dan unne ridder op un perd.

Mar al mee al, verder as eind 1700 zèèk nie gekome. Dan moete naor dun Bosch zeeje ze. Naor ut provinciale archief. Nou jè, ik heb nog telefonisch opgebeld om te vraoge hoe dè dè daor aon toe ging mar dè wier ammaol veulste moelijk. Ik heb ur mun èège mar bij nirgelee.

 

Maar nu alle gekheid op een stokje.

Het ging eigenlijk over mijn grootvader, onzen opa dus. Ik had er natuurlijk twee maar ik bedoel opa Schellekens. Omdat ik de eerste kleinzoon met de naam Schellekens was werd ik dus de oudste stamhouder genoemd van deze Schellekens-tak.

En nu wil het geval dat alle opa`s de beste van de wereld zijn. Ook die van ons. Maar deze was een bijzonder mens. Jammer dat wij, kleinkinderen, hem maar zo kort gekend hebben. Hij is overleden in 1942. Ik zal dus 9 jaar geweest zijn. Maar wat ik me nog van hem herinner als een verschrikkelijk hardwerkend manneke. En een typisch figuur van die tijd. Hij was `voerman`. In het bezit van paard en kar reed hij voor de steenoven van Stevens. Deze was gevestigd hoek Enschotsestraat en Wilhelminakanaal. Vanuit de stad gezien aan de overkant. Hij is daar ook in dienst geweest en denk er om dat het echt hard werken was.

Vele jaren later sprak ik iemand die met hem gewerkt had en hem heel goed kende. En er ontspon zich het volgende intelligente gesprek toen hij vertelde dat hij op de `stinove` gewerkt had.

`Och`, zei ik, `daor hee onzen opa ók gewerkt`.

`Wie was dè dan?` zeetie.

`Jantje Schell` zee ik.

En hij reageerde, `Stikt toch de moord`, zèède gij ur èène van…. valt toch kepot`.

Zijn buurtgenoten kenden hem ook als de man die iedere dag met zijn kruiwagen richting Piushaven ging.

Hij ging dan naar een bedrijf om de CV-ketel bij te houden. Toen dus nog cokesketels.

Hij trok dan de sintels onder de ketel uit en nam die mee naar huis waar hij ze door een zeef haalde en nog een hoop brandbare kolen overhield.

Hij en oma woonden bij ons in de Hoogvense straat. In het gedeelte richting Piusplein.

Het huis stond met de zijkant tegen de weverij van de daarnaast gelegen wollenstoffenfabriek. De voorkant daarvan was in de Jan Aartestraat. Kun je nagaan hoe groot dat bedrijf was. De steense muur ertussen was niet in staat het geweld in te perken. En iedere Tilburger van die tijd weet wat een rotherrie dat was.

Heel veel kan ik me verder niet van hem herinneren behalve, en dat is het voornaamste, dat hij ondanks alles tijd had voor zijn kleinkinderen.