Mijn
gedachten lijken lange gangen
Zwarte
gangen zonder eind
Maar
heel in de verte zie ik licht
Klein,
zwak, ver van hier
Zal
ik bij dat lichtje komen
Of
zal ik hier achterblijven
Mensenstemmen,
grote handen
Grijpen
woest om mij heen
Niemand
die mij redden kan
Ik
zal achterblijven, heel alleen
Maar
ineens gaat er een lichtje schijnen
Mijn
zwarte gedachten krijgen kleur
Vechten
zal ik, voor de toekomst
Strijden
voor mijn voortbestaan
Streken
licht komen als brieven onder de deur
En
geven mijn gedachten,
Mijn
leventje weer even kleur
Sanne
Bergmans
26-11-2000
Abnormaal
Ik
ben niet zoals anderen
Ik
ben niet echt normaal
Ook
al heb ik dezelfde kleur
En
spreek ik dezelfde taal
Ik
ben niet zoals anderen
Ik
ben echt abnormaal
Het
klinkt heel erg aandoenlijk
En
lijkt soms paradoxaal
Maar
ik ben niet zoals anderen
Ik
spoor niet helemaal
Ik
ben niet links, niet feministisch
En
ook niet liberaal
Ik
ben niet zoals anderen
Ik
ben niet zoals normaal
Ik
ben niet voor het midden
Laat
staan rechts-radicaal
Ik
ben niet zoals als anderen
Ik
ben niet echt normaal
Ik
ben totaal het einde,
Ja,
ik ben het helemaal!!!
De
Stad
De
stad aan de donkere horizon
Met
lichtpuntjes, heel klein en ver
Is
zoals mijn leven, zwart en kil
De
snelweg in de nacht
Met
ronkende motoren, vierentwintig uur
Is
zoals mijn gedachten, rusteloos en
snel
Maar
hoe verder ik ga, verder vooruit,
Steeds
dichterbij komt een lichtpuntje
Van
de stad, in de zwarte nacht
Even
lichten mijn gedachten op
Er
valt een last van mij, een moment
En
even is mijn leven
Weer
de moeite waard!
