Rouke van der Hoek

Oud speelgoed

 

 

Er staan twee afgekloven beren naast mijn bed.

De grijze eenoog die ik ervan verdacht

stormgeluiden te maken, die nacht, februari 1953.

De kleine gele bijna zonder vacht die met mijn broer

ziekenhuis in, ziekenhuis uit ging en door de nonnen

aldaar tot een engelrijk geloof werd bekeerd.

 

Elders in huis glanst het licht zacht op de kleine schedels

van de verveloze dinky toys, made by meccano,

slechts op hoofdlijnen vormbehoud tonend

na hun reis door vele lichtingen kinderhanden:

gewilde botsingen, tuimelingen van tafels,

overnachtingen in het gras.

 

Jong speelgoed helpt je aan de wereld te wennen.

Praatpaal, oefenmateriaal, miniatuur.

Later groeit het op afstand mee tot het oud speelgoed is

en niets anders meer wenst voor te stellen

dan zichzelf. Gemangeld en geblutst

helpt het je de wereld te ontwennen.