Brabant vroeger en vandaag

Nagenoeg gelijktijdig stonden onlangs twee berichten in de krant: ‘Schrijfster Harriët Laurey overleden’ en ‘Paard in Vessemse wei tong afgesneden’. Het tweede bericht trof mij des te sterker, daar Harriët Laurey een van de mooiste gedichten over Brabant geschreven heeft, het idyllische Brabant wel te verstaan. Om de tegenstelling met de rauwe realiteit van heden voelbaar te maken heb ik op haar gedicht een actuele versie geënt. Hier volgen beide gedichten.

Sonnet voor Brabant

Op weg naar Brabant wordt de wereld warmer.

Inniger leven doet zich aan mij voor.

Vanuit de lage hoeven dringt het door

en rekt zich uit in de gestrekte armen

van populieren, duizelend van licht.

Dit licht, ik kom het in de mensen tegen,

ik zie het in hun oogopslag bewegen

en rimpels krijgen op een oud gezicht.

En nergens is het kinderlijk geluid

zo zuiver afgestemd op vogelzingen,

en nergens komen de gewone dingen

zo openhartig voor zichzelve uit.

En nergens ligt een glimlach zo gereed

als waar de wereld land van Brabant heet.

Harriët Laurey

Treurnis om Brabant

Vandaag in Brabant wordt de wereld armer.

Afgrijselijke feiten doen zich voor,

In mensengeesten breekt perversie door

En strekt haar klauwen uit - zonder erbarmen -

Naar tamme dieren, zich van niets bewust.

Geheime wreedheid loopt hier langs de wegen.

Niets ziet men in de oogopslag bewegen

Bij lieden die op wandaad zijn belust.

Waar elders wordt een dier, dat niemand haat,

Zo gruwelijk mishandeld door een wezen

Dat zelf kan denken, voelen, lijden, vrezen?

Dit land herbergt een onvoorstelbaar kwaad.

Nee, nergens ligt mijn schaamte meer gereed

Dan waar een mens een paard de tong uitsneed.

Gouddelver