Olaf Douwes Dekker

vergeten

als namen en gezichten

vergeet ik argeloos gedichten

een zucht, wat regels, een strofe

een kort geheim, het stille weten

maar wat ik even hardop in mij wist

vervliegt in grijze mist, vergeten

toch, wandelend daarbuiten

van zinnen los, zo tussen vroeg en laat

of ‘s nachts halfwakend vrij

ben ik mijzelf het dichtst nabij

Uit : ‘verlangen’ (2000).