|
Nick J. Swarth
Meer over en van Nick J. Swarth: www.swarth.nl
keukenmeester
Regen ligt begraven in de lucht
Kalm slaat uit het gehemelte
klef als pindakaas op melkwit brood
een dikbesmeerde snee met lood
Te x-burg, een buurt, half plat.
De aarde wordt weer aarde,
stoot de stad af, – huid versus korst.
Littekens in de ban van
ruige vorst, oranje-relikwieën en puin
steken de draak
met Fikkies Hervonden Paradijs
*/
ik vond mijn eerste dode piemel
oei, het woei
ik hing hem bij de anderen
de hele dag had het geregend
de meeste huizen z’n daken waren weggevlogen
verderop overleed een vrouw
*/
(Güterdämmerung)
Die gute SALEM ist wieder da!
Es gibt wieder SUNLICHT
Gut wie in den besten Tagen
Fewa Da bin ich wieder!
Sanella.. wieder da!
wie eh und je
Jetzt wieder Die Kosmos
im Friedensformat
1)
er schijnt eens een zeepaardje gevangen te zijn.
Scan the Man vs Ensor James
Af vliegt het masker. Ik geef u, ontdaan van de huid,
het hoofd! de bunker, van z’n buitenmuur beroofd.
Als eieren het ogenpaar, de kassen grondig ontvleesd;
karige bakens in de beemd van een dorstend beest.
Het licht is onze zuster. Dankzij haar zien wij veel.
Zacht zusterke Licht met uw verfijnde chinoiserieën
leid ons in uw rood, uw blauw, uw grauw en uw geel,
op blote tonen poedelend in paarlemoeren fantasieën.
Af vliegt het masker, de schijf van het kenbaar gelaat.
Nu is ’t de mond- en neusholte waar het licht in baadt.
Hard zusterke Licht, uw verleidelijke ozon-rijke geur
slaat op onze adem uit wolken van sleur. Lik ons. Lik
ons met uw dubbele tong, sla ons met uw kale klinkers.
De wreedaards, de drinkers, de sloebers en de stinkers,
duchten uw kasteel, het geurvlaggetje op elk kanteel, de
modderschuiten in de roerloze gracht, hun lamme vracht.
Af vliegt het masker, de mal met neus en mond verdwijnt.
Nu is ’t een bruuske gehoorgang waar het licht in schijnt.
Beton vergruist er, staaldraad proest; de oorschelp suist, de
mensenzee smoest. Wreed zusterke Licht, geef ons tekst.
Op de treden van de trommelholtetrap, door u behekst,
is het barsten geblazen, braken zonder betalen, rondgaan
met een kop als een groene kool. De bakker van Eeklo
sprokkelt ijlings deeg. En toch, het venster blijft leeg.
Af vliegt het masker, de schijf met het shoppend oor.
In het holst van de gedachten breekt de zon niet door.
Rillend rammelt het skelet er met zijn knoken; ’t
lust er wel soep van, maar ziet zichzelf niet koken.
