INHOUD LEO MESMAN
HOME
TEKSTEN
AUTEURS
INTERVIEWS
BRABANTS
SPECIAAL

print pagina

Mijn moeder werd vandaag geen honderd

  Vandaag is het de 100ste geboortedag van mijn moeder, die op 3 maart 1995 is overleden. Op de foto staat zij afgebeeld als jonge vrouw in de bloei van haar leven, zich nog geheel niet bewust van het feit dat zij later niet minder dan acht kinderen op de wereld zou zetten. Als meisje was het haar droom onderwijzeres te worden. Maar ze was het nakomertje van een groot gezin en moest tot haar grote spijt thuis blijven om haar oude vader te verzorgen. Haar oudere zussen waren getrouwd of kloosterzuster geworden.

Dus bleef alleen Doortje over om aan het vierde gebod, Eert uw vader en uw moeder, gehoor te geven. Zo ging dat in die vooroorlogse tijden, in een Brabants dorp. Maar ook in de rest van Nederland. Pas in de jaren zestig van de vorige eeuw begon immers in ons land het idee door te dringen dat vrouwen ook recht hadden op een plaats op de arbeidsmarkt. (Nu is de arbeidsparticipatie van vrouwen in Nederland, op Denemarken na, de hoogste in de Europese Unie. Het kan verkeren!)

Moeder is pas op haar dertigste getrouwd met mijn één jaar oudere vader. Vervolgens kwamen er dus die acht kinderen. Mijn vader was een knappe vent, afkomstig uit een gezin dat in de jaren twintig uit het verre Spaarndam naar het Brabantse Nuenen was “geëmigreerd”. Hij verdiende al jong de kost als melkventer, maar kreeg al gauw door dat Doortje niet de persoon was om zich thuis tussen 4 muren te laten opsluiten. Dus kwam er een zuivelwinkel aan huis, zodat mijn moeder achter de toonbank zowel een aanvullend inkomen kon gaan verdienen als de voor haar zo broodnodige sociale contacten onderhouden. Ook toen het gezin zich uitbreidde, bleef ze in de winkel staan, “achter” bijgestaan door een kindermeisje voor dag en nacht, toen “dienstmeisje” geheten. Zo kon zij het moederschap met een werkend bestaan blijven combineren.

Later hechtten zowel mijn vader als mijn moeder er groot belang aan dat al mijn vijf zussen een beroepsopleiding gingen volgen. Alleen mijn oudste zus Maria heeft deze helaas moeten onderbreken, om in de winkel thuis bij te springen, wat bij haar diepe sporen heeft achtergelaten. Als oudste dochter, deelde zij in zekere zin het lot dat mijn moeder, als jongste dochter, had ondergaan. Maar verder steunden mijn ouders voluit de gedachte dat de meisjes in het gezin later net zo goed zelf hun brood moesten kunnen verdienen als de jongens. Dit is voor mij een van de vele redenen om met veel warmte en respect aan mijn vader en moeder terug te denken. Zeker op een dag als deze, de dag waarop mijn moeder honderd jaar zou zijn geworden.

 

Leo Mesman, 23 november 2012



Leo Mesman