CuBra

Hieke Stek

Negen gedichten

---

 

 

Onderhuids

 

Onderhuids,

kruip je steeds dichterbij,

zonder te vragen,

zonder te praten.

Onderhuids,

loop je mijn grenzen over,

zonder er zelf,

bij stil te staan misschien.

Soms,

zoek ik woorden,

waarmee geschreven staat

dat ik van jou ben.

Ik vond ze niet.

Ik zoek niet meer.

Onderhuids,

zijn onzichtbare draden gespannen,

waarmee wij verbonden zijn

en die,

die zijn sterker dan woorden.

 

 

 

 

Het is

 

Het is

zoals het is.

Het water

heeft mij omringt,

zoals jij mij.

Ik laat het gaan,

in het amen

van het water.

 

 

 

 

Laat me

 

Laat me

in je leven.

Laat me

in je lopen,

op mijn tenen van stilte.

Laat me

in je wonen,

luidruchtig vol gebaren.

Laat me

leven,

in jouw leven.

 

 

 

 

Vandaag

 

vandaag
omarm ik je
ga ik over
afstand en tijd
vandaag
voelen we te veel
weten we te veel
denken we te veel
alles is veel
maar nooit genoeg

 

 

 

 

Het was de eerste vrijdag

 

De ochtendschemering bewoog zich op de tast

het was de eerste vrijdag

ik rook de geur van rozen uit de zee

en ging onder in haar golven

een dichte geur

die geen ruimte liet

voor die van mijzelf uit het verleden

ik wilde hem

als een spinnenweb opzij duwen

maar hij was te sterk, te zuiver

ik tilde mijn hoofd op

om dwars door het water te kijken

naar de andere kant van mijn wereld

maar werd teruggetrokken

naar beneden

naar daar waar het zonlicht ophield

en zweefde in mijn eigen verstilde sfeer

mijn eigen lege hemel

mijn stilstaande tijd

ik zag een verdronken dorp

vol vergeten mensen

en voelde een tochtvlaag van mysterie

in de kreunende nacht

De ochtendschemering bewoog zich op de tast

de wereld werd triest

de dageraad brak aan

de slapende lucht verdween

het was de eerste vrijdag

 

 

 

 

Iets, sterker dan ooit

 

In mijn buik,

zit de tijd gevangen,

maar ik weet,

er is iets,

sterker dan ooit.

We zullen in de hoogte

en de diepte bouwen.

Ik kus teder,

de stenen van ons fundament.

 

 

 

 

De Blauwe leegte

 

Ik wil me aan de blauwe leegte overgeven
en mijn hoofd van alle denken bevrijden
zo blijft 't wachtend papier onbeschreven.

Maar het aardse leven van de jaargetijden
roept en op slapend groen kom ik tot leven
en kleurt het blauw als bloed de bladzijden.

 

 

 

 

Altijd hangt rondom ons, afscheid

 

Mijn dagen hangen vol met geuren.

Jij, ruikend naar een lokkend geheim,

dat hemel en aarde verbindt,

maar wat blijft is de zoete pijn,

van onbereikbaarheid.

Onze woorden hebben kleuren en geuren,

en de juiste klank,

maar altijd hangt rondom ons, afscheid

een kleurloos licht.

Lief wat zou ik graag,

naast je willen ontwaken

en het ochtendlicht,

zien aarzelen in de gordijnen,

de schaduwen verdrijvend,

uit haar diepe plooien,

zoekend met ingehouden schroom,

naar de lijnen op jouw gezicht.

Het dunne licht in de ochtend

maakt de dag zichtbaar

en wat dan niet meer is.

 

 

 

 

Het is er nog

 

Jij

die me zoekt

en ik jou

als we door dagen

van onzekerheid

zijn overvallen,

omdat ik soms  twijfel

aan ons.

Maar na vanavond leg ik

mijn hoofd te rusten

op het bed van altijd.

Als dan morgen

de dag mij weer aanraakt

en ik de deur

die niet dicht blijkt 

open maak

laat het dan weer zo zijn

als altijd.

Dat je komt.

Dat je wilt blijven.

Dat je bij mij wilt zijn.

Praat dan

niet mijn lief

over wat niet is

of

over wat niet komen kan.

Maar geef me dat alleen maar

dat gevoel van

het is er nog

dat is meer dan genoeg

meer nog dan wat er kan zijn.

 

---